Wyruszamy z Przełęczy Lipnickiej i podążamy czerwonym szlakiem turystycznym w kierunku Diablaka. Po około 1 godzinie marszu dochodzimy do Sokolicy. Następnie około 100 m podążamy czerwonym szlakiem w górę grzbietu, po czym opuszczamy szlak i schodzimy na ścieżkę prowadzącą w ku S. Przez około 800 m idziemy wzdłuż poziomicy 1350 m n.p.m do dużego osuwiska, na obszarze którego wśród rowów rozpadlinowych znajduje się wejście do jaskini. Mieści się ona ok. 250 m powyżej Chodnika Parkowego. Dojście nieskomplikowane, otwór łatwy do znalezienia. Zwiedzanie łatwe.

Do jaskini wprowadza spory otwór wejściowy przedzielony płytą skalną. Wprowadza on bezpośrednio do niewielkiej sali, z której ku N prowadzi korytarz ciągnący się bezpośrednio pod nią. Natomiast w jej NW części znajduje się próg 1,4 m, za którym rozciąga się sala o długości 7 m i szerokości 2,5 m. Komora ta kontynuuje się dalej w postaci dwóch niewielkich korytarzy, natomiast w środkowej części sali znajduje się studzienka o głębokości 1,3 m. Powadzi z niej korytarz łączący się z kolejną szczeliną prowadzącą na dno jaskini.

Tuż za wejściem do jaskini mieści się także przejście do drugiej części obiektu, które rozpoczyna się obszerną szczeliną. Korytarz ten doprowadza do niewielkiej sali, z której odchodzą jeszcze dwa stosunkowo krótkie korytarze.

Jaskinie osuwiskowa, powstała w gruboławicowych piaskowcach magurskich. Dno pokryte jest zwietrzeliną i okruchami skalnymi przemieszanymi z gliną.

Jaskinia sucha, przewiewana. Światło obejmuje wejściowe partie obiektu.

Na blokach skalnych wokół otworu występują mchy.

Zaobserwowano pająki z rodzaju Meta oraz szczerbówki ksieni Scoliopteryx libatrix oraz kilka gatunków nietoperzy.

Jaskinię odnaleźli P. Hotała i B. Tabak z Babiogórskiego Parku Narodowego.

Inwentaryzację obiektu przeprowadzili w dniu 27.04.2005 r. J. Pukowski i Cz. Szura ze Speleoklubu Bielsko-Biała. Dalsza eksploracja obiektu prowadzona była przez Cz. Szurę, który zebrał materiał dokumentacyjny i sporządził plan jaskini. Pomiary wykonywano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne oraz wysokość zmierzył za pomocą GPSmap 60 CSx w 2012 r. J. Pukowski.

Plan opracowali Cz. Szura i P. Franczak.

Pukowski J., Szura Cz. 2005 (wymieniają); Figiel S. i in. 2006 (wzmianka o jaskini); Siuda K. i in. 2009 (informacje o nietoperzach w jaskini); Szura Cz. 2010 (wzmianka o jaskini); Franczak P. 2011b (plan i opis inwentarzowy); Piksa K., Gubała W.J. 2011 (informacje o nietoperzach w jaskini); Franczak P. 2012d (plan i opis inwentarzowy); Mysłajek R.W. i in. 2012 (informacje o nietoperzach w jaskini); Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 2016b (plan i opis inwentarzowy).