Państwowy Instytut Geologiczny

Państwowy Instytut Badawczy

Jaskinie Polski


Dane szczegółowe jaskini


Nazwa Grota Filipczańska nad Mostkiem
Inne nazwy 48
Nr inwentarzowy T.B-24.01
Region Tatry
Współrzędne WGS84 λ: 20°04′48,20″, φ: 49°16′23,70″
Gmina Poronin (gm. wiejska)
Powiat tatrzański
Województwo małopolskie
Właściciel terenu Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy
Podstawa ochrony
Ekspozycja otworu SW
Pozostałe otwory
Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] 1072
Wysokość względna [m] 65
Głębokość [m] 0
Przewyższenie [m] 0
Deniwelacja [m] 0
Długość [m]
w tym szacowane [m]
10
Rozciągłość horyzontalna [m]
Położenie geograficzne Dolina Filipka, w skałach południowego zbocza Filipczańskiego Wierchu.
Opis drogi dojścia do otworu
Grota znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy niebieskim szlakiem turystycznym wiodącym Doliną Filipka na Rusinową Polanę aż do połączenia Filipczańskiego Potoku i Złotego Potoku. Tu opuszczamy znakowaną drogę i kierujemy się w górę Filipczańskiego Potoku. Po przejściu trzeciego mostka na potoku podchodzimy zalesionym zboczem Filipczańskiego Wierchu wprost w górę. Wznosimy się około 65 m ponad dno doliny i dochodzimy do pasa skał; w nich znajduje się dobrze widoczny otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini

Otwór ma kształt trójkąta o zaokrąglonych ramionach; ma wysokość 3 m i podstawę 4 m. Za otworem korytarz obniża się do wysokości około 1,5 m i wprowadza do podłużnej sali o płaskim dnie i wymiarach 2,5x5 m. Końcowa część sali to dwie równoległe do siebie nisze skalne: jedna o długości 1 m, druga o długości 2,5 m. W odległości 1,5 m od otworu 2,5 m nad spągiem w szczelinie przecinającej strop znajduje się wrzecionowata, wznosząca się kieszeń skalna o długości 1,5 m.

Grota rozwinęła się w jasnoszarych dolomitach triasu środkowego serii reglowej dolnej na szczelinie tektonicznej wymodelowanej krasowo. Ostateczny kształt nadały obiektowi procesy wietrzenia mrozowego. Ściany jaskini są lite, bezpośrednio w otworze i jego okolicach kruche. Na ścianach i stropie występują nacieki grzybkowe. Namulisko tworzy autochtoniczny rumosz skalny wraz z gliną, w otworze znajduje się humus.

Grota jest sucha. Niewielka ilości wody przesączającej się pod północno-zachodnią ścianą wytworzyła jamki wykapkowe. Światło rozproszone dociera do końcowych partii.

Przy otworze występują glony, porosty, mchy i paprocie oraz rośliny kwiatowe. W głębi zauważono komary i ćmy, a przy otworze ślimaki.

Historia badań
Historia eksploracji

Grota mogła być znana pracownikom leśnym lub geologom prowadzącym tutaj prace. Nie zaobserwowano jednak żadnych śladów wcześniejszego zwiedzania.

Historia dokumentacji

Grota została odnaleziona 8 lipca 2000 r. przez A. Ciszewskiego, A. Gajewską, K. Recielskiego i E. Wójcik. Dokumentację sporządzili w dniu 8 lipca 2000 r A. Gajewska i K. Recielski przy użyciu busoli Sisteco i taśmy parcianej. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.). W 2016 r. F.Filar uściślił współrzędne geograficzne i wysokość n.p.m otworu.
Plan sporządził K. Recielski.

Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona Nie
Literatura
Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).
Materialy archiwalne
Autorzy opracowania Krzysztof Recielski
Redakcja Jerzy Grodzicki
Stan na rok 2010
Grafika, zdjęcia Podgląd grafiki otwór Podgląd grafiki plan
Nazwa: Autor: Data wprowadzenia:
Zdjęcie