Grota znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy niebieskim szlakiem turystycznym wiodącym Doliną Filipka na Rusinową Polanę aż do połączenia Filipczańskiego Potoku i Złotego Potoku. Tu opuszczamy znakowaną drogę i kierujemy się w górę Filipczańskiego Potoku. Po przejściu czwartego mostka na potoku podchodzimy zalesionym zboczem wprost w górę w kierunku południowo-wschodniej skalnej ściany Filipczańskiego Wierchu. Pod ścianą trawersujemy w lewo aż do stromego, trawiastego żlebu, którym podchodzimy na przełączkę pomiędzy Filipczańskim Wierchem, a skalistym wierzchołkiem, którym kulminuje południowo-wschodnia ściana. Tuż przy przełączce, po jej zachodniej stronie znajduje się otwór jaskini. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór ma kształt prostokąta o wysokości 2 m i szerokości 1,5 m. Za otworem rozwija się prosty, pod koniec nieznacznie skręcający ku wschodowi korytarz kończący się ślepo.

Grota rozwinęła się w jasnoszarych dolomitach triasu środkowego serii reglowej dolnej. Ma genezę erozyjno – wietrzeniową, częściowo została wymodelowana krasowo. Ściany są lite, tylko w otworze, w skutek wietrzenia mrozowego, kruche. Na ścianach i stropie występuje niewielka ilość nacieków grzybkowych. Na spągu znajduje się autochtoniczny, ostrokrawędzisty gruz skalny wraz z gliną; w otworze występuje humus.

Cała grota jest widna i sucha. Jej mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych. W otworze występuje roślinność zielona, w głębi porosty. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Jej pierwszy, krótki opis znajdujemy w pracy Wrzoska (1933). W 1953 r. została opisana przez Kowalskiego przy inwentaryzacji jaskini Filipczańskiej Niżniej. Wójcik (1966) nie utożsamia tego obiektu z jaskinią, tylko ze schroniskiem podskalnym. Głazek (1969) uważa ją za przykład jaskini typu powierzchniowego (grottes cutanées).

Musiała być znana od dawna, stwierdzono w niej ślady biwakowania.

Dokumentację sporządzili w dniu 8 lipca 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski przy użyciu busoli Sisteco i taśmy parcianej. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.). W 2016 r. F. Filar uściśli współrzędne geograficzne i wysokość n.p.m otworu.
Plan opracował K. Recielski.

Wrzosek, A. 1933 (opis); Kowalski, K. 1953a (wzmianka); Wójcik, Z. 1966a (wzmianka); Paryski, W.H. 1967 (lokalizacja i dane morfometryczne); Głazek, J. 1969 (geneza); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie z nazwą); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie i dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).

Głowacka, E., Gmaj-Różyczka, I., Różyczka, M. 1977 (dokumentacja graficzna i opis).