Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy niebieskim szlakiem turystycznym wiodącym Doliną Filipka na Rusinową Polanę aż do połączenia Filipczańskiego Potoku i Złotego Potoku. Tu opuszczamy znakowaną drogę i kierujemy się w górę Filipczańskiego Potoku. Po przejściu czwartego mostka na potoku podchodzimy zalesionym zboczem wprost w górę w kierunku południowo-wschodniej skalnej ściany Filipczańskiego Wierchu. Pod ścianą trawersujemy w lewo aż do stromego, trawiastego żlebu, którym podchodzimy na przełączkę pomiędzy Filipczańskim Wierchem, a skalistym wierzchołkiem, którym kulminuje południowo-wschodnia ściana. Tuż przy przełączce, po jej zachodniej stronie znajduje się otwór Groty Filipczańskiej Wyżniej T.B-24.03. Spod jej otworu idziemy pod pasem skał ku zachodowi około 40 m do dobrze widocznego otworu jaskini. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Jaskinia to wiszar o wysokości 4 m i szerokości 9 m wprowadzający do nyży o głębokości od 2 do 4 m. W północno-zachodniej części obiektu znajduje się wznoszący się, zakończony ślepo korytarz o długości 6 m.

Jaskinia rozwinęła się w jasnoszarych dolomitach triasu środkowego serii reglowej dolnej. Ma genezę erozyjno – wietrzeniową, częściowo została wymodelowana krasowo. Ściany jaskini są lite, tylko w otworze, wskutek wietrzenia mrozowego, kruche. Na ścianach i stropie występuje niewielka ilość nacieków grzybkowych. Dno pokrywa namulisko gliniaste wraz z autochtonicznym gruzem skalnym, tylko w otworze występuje humus.

Cała jaskinia jest widna, tylko do końca bocznego korytarzyka dociera światło rozproszone. Obiekt jest wilgotny. W północno-wschodniej części nyży obserwowano spływającą po ścianie wodę, a intensywne kapanie ze stropu w całej jaskini. Jej mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych. W otworze występuje roślinność zielona, w głębi porosty, mchy. W miejscu spływu wody występuje duża kolonia zielenic. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Jej pierwszy, krótki opis znajdujemy w pracy Wrzoska (1933), który określa ją jako najdłuższą grotę rozwiniętą w skałach dolomitu reglowego. Wójcik (1966) nie utożsamia tego obiektu z jaskinią, tylko ze schroniskiem podskalnym. W namulisku opisuje iły rezydualne zmieszane z naciekami z mleka wapiennego. Głazek (1969) uważa ją za przykład jaskini typu powierzchniowego (grottes cutanées).

Jaskinia była  znana od dawna.

W 1953 r. została zinwentaryzowana przez Kowalskiego. Dokumentację sporządzili w dniu 8 lipca 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski przy użyciu busoli Sisteco i taśmy parcianej. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.). W 2016 r F. Filar skorygował współrzędne geograficzne i uściślił wysokość n.p.m otworu.
Plan sporządził K. Recielski.

Wrzosek, A. 1933 (opis); Kowalski, K. 1953a (plan i opis inwentarzowy); Wójcik, Z. 1966a (wzmianka, uwagi o namulisku); Paryski, W.H. 1967 (lokalizacja i dane morfometryczne); Głazek, J. 1969 (geneza); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie z nazwą); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie i dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).

Głowacka, E., Gmaj-Różyczka, I., Różyczka, M. 1977 (dokumentacja graficzna i opis).