Z centrum Ochotnicy Górnej udajemy się doliną potoku Młynne do ostatniego przystanku autobusowego. Następnie skręcamy w prawo na polną drogę prowadzącą stromo w górę ku osiedlu Klenina. Po dotarciu na szczyt podążamy grzbietem opadającym w kierunku Kamienicy. Drogą docieramy w źródłowy odcinek Górkowego Potoku, a następnie około 50 m schodzimy w dół stoku, gdzie znajduje się szukany otwór. Jaskinia znajduje się około 1 km na wschód od Kleniny. Dojście nieskomplikowane, otwór łatwy do znalezienia. Zwiedzanie łatwe.

Otwór wejściowy o wysokości 1,1 m i szerokości 0,8 m znajduje się w obrębie niewielkiego zagłębienia terenu. Wprowadza do szczeliny o długości 3,3 m nazwanej „Korytarzem I”, w której strop wznosi się na wysokości około 1,2 m, a szerokość wynosi około 0,6 m. Pokryty gliną spąg korytarza nieznacznie opada ku W przechodząc do niewielkiej sali nazwanej „Komorą”. Ma ona 3 m długości i 1,5 m szerokości, a strop wznosi się w niej od 1,1 m do 3,5 m w jej środkowej części. Spąg pokrywa rumosz skalny przemieszany z gliną.

W NW części sali próg o wysokości 1,1 m prowadzi do korytarza, w którym strop gwałtownie podnosi się na wysokość około 4,5 m. Zdecydowanie zwiększa się nachylenie spągu opadającego o blisko 2 m, pokrytego blokami skalnymi znacznych rozmiarów, pomiędzy którymi zalega glina. Korytarz długości 5,3 m i szerokość wahającej się od 1,1 m do 1,5 m kończy się nagle wyraźnym zwężeniem nazwanym „Wrotami”, mierzącym 0,7 m szerokości. W tym miejscu odbiega kilka wąskich bocznych szczelin, spośród których najszersza o długości około 4 m i wysokości 2,5 m prowadzi ku E.

Za "Wrotami” znajduje się największa komora w jaskini nazwana „Wielką Salą”. Za skalną ścianą strop gwałtownie się podwyższa do około 4 m, a po przejściu około 2 m natrafiamy na próg skalny o wysokości 1,5 m. Spąg jaskini opada tutaj aż do podłużnego obniżenia o długości 4 m, i tu utrzymuje się na jednym poziomie. Pokryty on jest licznymi blokami o dużych rozmiarach, a strop tworzony przez lite płyty piaskowców wznosi się na wysokości około 5,6 m. Sala ta na niemal całej swej długości mierzy około 1,5 m szerokości, a wraz z rozciągającą się równolegle do N ściany półką skalną dochodzi ona do 2 m. Ściany sali tworzą zwarte, gruboławicowe bloki piaskowców, pomiędzy którymi występują cienkie ławice łupków, na których obserwować można tektoglify. W „Wielkiej Sali” po przeciwległej stronie obniżenia mieści się mierzący 1,6 m wysokości próg skalny. Natomiast na W od niego znajduje się niewielka komora o długości około 2 m, która przechodzi w bardzo wąską szczelinę. W tym miejscu znajduje się niewielkie obniżenie, będące najniższym punktem w jaskini, o głębokości 12 m. Natomiast w głównym ciągu za progiem spąg jaskini jeszcze przez około 2 m wznosi się nieznacznie, by następnie opaść do niewielkiego obniżenia kończącego główną część jaskini. Strop od ostatniego progu obniża się powoli od około 3 m do zaledwie 1,5 m na końcu sali. W zwężeniu kończącym „Wielką Salę” znajdują się jeszcze dwie dwumetrowe szczeliny o szerokości około 0,4 m. Jedna z nich znajduje się w stropie, natomiast druga w ścianie kończącej salę.

Jaskinia osuwiskowa, powstała w gruboławicowych piaskowcach magurskich. Spąg obiektu pokrywa glina przemieszana z rumoszem skalnym oraz liczne wanty.

Jaskinia sucha, przewiewana. Światło obejmuje korytarz wejściowy.

Bloki skalne występujące wokół otworu porastają mchy oraz paprocie.

Zaobserwowano pająki z rodzaju Meta. Jaskinia stanowi także siedlisko hibernacji nietoperzy. W dniu inwentaryzacji obiektu w „Wielkiej Sali” znaleziono kość miednicową.

Do chwili inwentaryzacji brak wzmianek o obiekcie w literaturze, choć znana ona była mieszkańcom sąsiedniego przysiółka Klenina. Jaskinia wykorzystywana była jako schronienie przez partyzantów podczas II wojny światowej, a następnie zapomniana.

Ponownie odnaleziona została 20.09.2008 r. przez K. Buczka, R. Błachuta i A. Chlebka. Materiał dokumentacyjny zebrali we wrześniu i październiku 2008 r. Natomiast korytarze prowadzące od głównego ciągu jaskini odkryte zostały przez członków Speleoklubu Beskidzkiego. Wykonali oni również powtórny pomiar jaskini. Pomiary wykonywano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne zmierzył za pomocą GPSmap 60 CSx w 2009 r. T. Mleczek ze Speleoklubu Beskidzkiego, natomiast w 2009 r. P. Kapturkiewicz ze Speleoklubu Beskidzkiego określił wysokość n.p.m. obiektu. Dane zostały zaktualizowane w 2014 r. Dokumentacja została wykonana na podstawie materiałów K. Buczka.

Plan opracowali K. Buczek, R. Błachut, A. Chlebek i P. Franczak.

Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 2016b (plan i opis inwentarzowy).