Dojście prowadzi z Łopusznej, skąd idziemy czarnym szlakiem turystycznym. Po ok. 2 h dochodzimy do połączenia ze szlakiem czerwonym na polanie Zielenica. Stąd kierujemy się czerwonym szlakiem w górną część polany i tuż po wejściu do lasu skręcamy w lewo na W. Schodzimy na przełaj kilkaset metrów, gdzie zauważamy liczne rowy rozpadlinowe i niewysokie ściany skalne. Idziemy do najniżej położonej, okazałej części osuwiska. W górnej części wału ograniczonego od W kilkunastometrowej wysokości skalistym zboczem znajduje się charakterystyczny mostek skalny. Od niego kierujemy się na W i po kilkunastu metrach dochodzimy okazałej rozpadliny będącej otworem opisywanej jaskini. Dojście bez trudności, zwiedzanie północnego korytarza uciążliwe (ciasno).

Przez podłużną studnię wejściową (ściany wysokości 2,3-6,0 m) schodzimy do wąskiego korytarza mającego do 0,5 m szerokości i 2,5 m wysokości. Na E doprowadza on po ok. 4,0 m do studzienki o głębokości 1,5 m. Od niej biegną na S dwie równoległe, ciasne szczeliny długości ok. 2,5 m i wysokości do 2,0 m.

Od studni wejściowej na N prowadzi niski przełaz, którym po ok. 1,0 m dochodzimy do zaciskowej (ZI), prostej szczeliny prowadzącej na NE. Ma ona długość 4,5 m i wysokość do 3,0 m.

Od studni wejściowej na S prowadzi natomiast skręcająca na W szczelina (niemożliwa do przejścia), która łączy się z Jaskinią Łopuszańską.

Jaskinia jest genezy osuwiskowej, powstała w piaskowcach magurskich.

Jest oświetlona światłem dziennym z wyjątkiem S i NE szczelin. Posiada mikroklimat zimny, statyczny. Lód na dnie utrzymuje do początku lata.

Ściany studni wejściowej porastają obficie mchy i porosty.

Stwierdzono obecność licznych pająków i motyli.

O grotach i mostkach skalnych w Turniskach pisze Nowalnicki (1970). Zamieszcza też fotografię otworu - prawdopodobnie Przepastnej Jamy. Alexandrowicz (1978, 1982) wspomina zaś o istnieniu rowów rozpadlinowych, skalnych labiryntów i grot szczelinowych.

Jaskinia została zinwentaryzowana 26 września 1998 r. przez R. Dadela i T. Mleczka (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej.

Plan opracował T. Mleczek.

Nowalnicki T. 1970 (wzmianka o grotach i mostkach skalnych w Turniskach, fotografia otworu); Alexandrowicz Z. 1978 (wzmianka o rowach rozpadlinowych); Alexandrowicz Z. 1982 (wzmianka o skalnych labiryntach i grotach szczelinowych); Mleczek T. 1998a (ujęta w wykazie jaskiń gorczańskich); Mleczek T. 1998b (plan i opis inwentarzowy); Wiśniewski W.W. 1998d (powtórzenie informacji wcześniejszych); Wiśniewski W.W. 1998e (powtórzenie informacji wcześniejszych); Mleczek T. 1999k (informacja o inwentaryzacji jaskiń w Kiczorze); Klassek G., Mleczek T. 1999 (informacja o inwentaryzacji, długość, deniwelacja); Mleczek T. 1999l (plan i opis inwentarzowy); Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 2016b (plan i opis inwentarzowy).