Dojście prowadzi spod leśniczówki w Buku, skąd idziemy na SW lokalną drogą do Dołżycy. Po ok. 1,5 km za mostem na Solince skręcamy w prawo w asfaltową drogę. Dalej ok. 600 m do pierwszego ostrego zakrętu drogi. Stąd na N gruntową drogą, przekraczamy potok Zwór i po kilkunastu metrach skręcamy w pierwszą drogę w prawo. Trawersuje ona SE zbocze, idziemy nią ok. 300 m do polany. Tu skręcamy na E i schodzimy na przełaj kilkadziesiąt metrów do niewielkiego osuwiska. Otwory opisywanej jaskini zlokalizowane są w środkowej części osuwiska, poniżej ściany skalnej. Dojście bez trudności, zwiedzanie uciążliwe (ciasno).

Jaskinia posiada 2 oddzielone od siebie filarkiem otwory (1 - poziomo usytuowany, 2 - ku S), które prowadzą do niewielkiej salki. W jej środkowej części znajduje się studzienka (1,0 m głębokości), przez którą schodzimy do kolejnej niewielkiej salki. Utworzyła się ona na skrzyżowaniu kilku zwężających się szczelin. Tylko na NE prowadzi z salki dłuższy korytarz. Ma on 10,0 m długości, do 1,5 m wysokości i do 1,0 m szerokości. W środkowej części jest ciasny, obecnie kończy się niedostępną szczeliną prowadzącą do powierzchni (jeszcze w 2010 r. znajdował się tu otwór 3).

Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach warstw krośnieńskich. Dno tworzy gruz skalny, tylko poniżej otworów gleba i liście.

Z wyjątkiem środkowych partii korytarza jest oświetlona światłem dziennym. W całości znajduje się w zasięgu powierzchniowych zmian atmosferycznych.

W otworach rosną mchy, porosty i rośliny zielne.

W głębi jaskini obserwowano liczne pająki i motyle.

Otwory jaskini znane były leśniczemu z Buka T. Fursowi przed 2004 r., do samej jaskini jednak nie wchodził. 12 października 2004 r. po wskazaniu przez T. Fursa została zwiedzona przez T. Mleczka, G. Kręcigłowę, B. Szatkowskiego (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) oraz E. Marszałka (Lasy Państwowe).

Zinwentaryzowana 22 kwietnia 2010 r. przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki). Pomiary wykonano używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej. 16 października 2014 r.T. Mleczek i J. Knych (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonali aktualizacji planu. Stwierdzono zawalenie otworu 3, który znajdował się w NE krańcu jaskini.

Plan opracował T. Mleczek.

Klassek G., Mleczek T. 2010 (informacja o inwentaryzacji, długość, lokalizacja); Zatorski M., Franczak P., Mleczek T. 2015 (waloryzacja); Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 2016d (plan i opis inwentarzowy).