Dojście prowadzi od skrzyżowania w nieistniejącej wsi Czerenna (obok retort do wypalania węgla drzewnego), w połowie drogi między Stuposianami i Mucznem. Idziemy stąd ok. 300 asfaltową drogą na E, po czym skręcamy na NE na gruntową drogę. Droga ta początkowo prowadzi do góry ramieniem Kiczery Dydiowskiej, potem trawersuje jej SE zbocze. Przed miejscem, gdzie droga schodzi w dół, skręcamy w lewo w kierunku szczytu Kiczery Dydiowskiej i idziemy jedną ze ścieżek. Po dojściu do szczytu idziemy jeszcze ok. 200 na SW, gdzie w leju pod lasem, znajduje się niepozorny otwór jaskini (może być przysypany osuwającą się ziemią ze ścian leja i liśćmi). Dojście bez trudności, zwiedzanie bez większych trudności w wyjątkiem zacisku ZI w środkowej części jaskini.

Wąski, poziomo usytuowany otwór na dnie leja sprowadza do stromego, obszernego korytarza mającego 11,0 m długości, do 1,5 szerokości i do 3,0 wysokości. Na jego końcu wśród zaklinowanych głazów znajduje się zaciskowa studzienka (ZI) głębokości 2,8 m. Można przez nią się dostać do położonego niżej piętra jaskini, która tworzy wąska (do 0,7 m szerokości), lecz wysoka (do 4,0 m) szczelina.

Jaskinia rozpadlinowa powstała w wyniku grawitacyjnego zsuwania pakietów skalnych gruboławicowych piaskowców warstw krośnieńskich. Dno od otworu do prożku tworzy gleba i gruz skalny, w pozostałych partiach lita skała i gruz skalny.

Jaskinia posiada własny mikroklimat, jest dość wilgotna. Światło dzienne dociera do dna studzienki wejściowej.

Flora nie była obserwowana.

W jaskini stwierdzono hibernowanie 3 gatunków nietoperzy: nocka dużego Myotis myotis, nocka rudego Myotis daubentonii oraz gacka brunatnego Plecotus auritus. Maksymalnie zimowało 5 osobników (Piksa K., Gubała W.J., Mleczek T., Płoskoń Ł., Szatkowski B. 2013). Poza tym w jaskini przebywają liczne motyle i pająki.

Jaskinię odkrył na początku lat 1990. M. Nędzyński, podleśniczy z Mucznego. Pozostałością po odkrywcy są stalowe klamry w ścianach ułatwiające zejście stromym korytarzem.

Jaskinia udokumentowana została 28 marca 2003 r. T. Mleczka, R. Solaka (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) oraz E. Marszałka (Lasy Państwowe). Pomiary wykonano używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej.

Plan opracował T. Mleczek.

Mleczek T. 2003a (informacja o inwentaryzacji, długość, głębokość, fotografia otworu, krótki opis); Klassek G., Mleczek T. 2003 (informacja o inwentaryzacji, długość, głębokość, lokalizacja, ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2004a (informacja o inwentaryzacji, długość, głębokość, lokalizacja); Klassek G., Mleczek T. 2004b (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Działalność inwentaryzacyjna Stowarzyszenia Speleoklub Beskidzki 2004 (informacja o inwentaryzacji, długość, głębokość, lokalizacja); Klassek G., Mleczek T. 2005 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2006 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Haczewski G. i in. 2007 (wzmianka, geneza jaskiń Bieszczadów); Klassek G., Mleczek T. 2007 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T., 2008 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2009 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T., 2010 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2011 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Klassek G., Mleczek T. 2012 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat fliszowych); Piksa K. i in. 2013 (nietoperze); Klassek G., Mleczek T. 2014 (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń polskich Karpat Fliszowych); Zatorski M., Franczak P., Mleczek T. 2015 (waloryzacja); Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 2016d (plan i opis inwentarzowy).