Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy dnem Doliny Strążyskiej, dalej omijamy Siklawicę i niewyraźną percią przez Małą Dolinkę idziemy do góry, następnie około 50 m wschodnim skrajem piargu wysypującego się ze Żlebu Szczerby. Dalej skręcamy w boczny, wąski żleb (po prawej orograficznie stronie). Jest to pierwszy boczny żleb, licząc od najwyższego punktu stożka piargu. Wspinamy się nim kilkadziesiąt metrów, pokonując kilka małych progów (I–II). Skręcamy następnie na lewo, do wyraźnej ścieżki jeleni. Ścieżka ta przecina w poprzek stok Styrżnika. Trawersujemy cały stok, aż do ściany Długiego Giewontu. Widać w niej skośną, ciemną szczelinę, przypominającą otwór jaskini. Stąd obniżając się kilkanaście metrów wzdłuż ściany można dojść do Nyży Giewontowej i Dziury nad Doliną Strążyską T.C-13.02. W pobliżu tej dziury, na W od niej, w miejscu, gdzie trawnik schodzi najniżej, wspinamy się kilka metrów kruchą ścianką (III), dalej bardzo stromym trawnikiem kilkadziesiąt metrów ku SE, do kilku smreków widocznych w jego górnej części. Stąd trawersujemy ku E i nieco w dół do trawiastego kociołka, w którym przy ścianie znajdujemy dolny otwór poszukiwanego kominka. Górny otwór widać w ścianie, kilka metrów nad dolnym. Dochodzimy do niego kominkiem. Otwory są widoczne z daleka.

Otwór dolny ma około 2,3 m szerokości i około 3,5 m wysokości, górny – mniejszy, około 0,5 m szerokości i 1,3 m wysokości. Od otworu dolnego wspinamy się kilka metrów (III), dalej zapieraczką (ciasno – w najwęższym miejscu szerokość 0,4 m), po około 6 metrach dochodzimy do okna (II otwór). Naprzeciwko niego widać szczelinowy korytarzyk o długości 2,3 m. Jego dno jest płaskie, pokryte namuliskiem gruzowym, z domieszką iłu rezydualnego. Dalej kominek znów się rozszerza i kontynuuje się jeszcze 6 m.

Kominek został wymyty na szczelinie w wapieniach urgonu płaszczowiny Giewontu. Na ścianach widać liczne nacieki grzybkowe.

Jest sucho. Światło rozproszone dociera do końca. Przy otworach występują rośliny kwiatowe, głębiej niewielka ilość glonów i porostów.

Otwory mogły być zauważone od dawna. Zaruski (1923) wzmiankuje o istnieniu kilku wnęk w okolicy Dziury nad Doliną Strążyską, nie nazywa ich jednak, nie opisuje i nie podaje informacji o zwiedzaniu.

W ramach wyprawy inwentaryzacyjno-poszukiwawczej WAKS dokumentację sporządziła w dniu 25.06.1980 r. I. Luty przy współpracy K. Pohoskiego. Pomiary wykonano busolą geologiczną Merldian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zaruski, M. 1923 (wzmianka bez użycia nazwy); Luty, I. 1980 (wzmianka bez użycia nazwy); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Jaskinie TPN 1991 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).