Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Kuźnic idziemy zielono znakowaną drogą wiodącą na Myślenickie Turnie do miejsca, gdzie opuszcza ona dno Kasprowego Potoku (jest tu duży zakręt), dalej wyraźną, nieznakowaną ścieżką, która prowadzi nad zachodnim zboczem tego potoku. Po około 400 m od zejścia ze szlaku skręcamy w lewe odgałęzieni ścieżki i niebawem przechodzimy przez suche koryto potoku na przeciwległy stok. Wznosimy się następnie mniej wyraźną percią pod ścianami Zawraciku Kasprowego. Po około 200 m omijamy charakterystyczną iglicę skalną, odizolowaną od głównego muru, a około 90 m dalej (ku S), za turnią kryjącą niewidoczny spod niej otwór Jaskini Kasprowej Średniej, skręcamy na lewo i podchodzimy zachodem stromo ku ESE, aż do Przełęczy Rówienki. Do przełęczy można dojść też nieznakowanymi perciami z Polany Kasprowej (szerokim, w górnej części zalesionym żlebem). Z Rówienek idziemy granią 100 m ku WNW, aż do wschodniego otworu Jaskini Kasprowej Wyżniej T.D-17.01, widocznego na lewo (ku W) od grani, w ścianie turni tworzącej boczną grań. Omijamy ten otwór po prawej stronie i eksponowaną boczną granią turni idziemy około 50 m, aż do żlebu, którego prawą (mniej stromą) ścianą schodzimy wprost do zachodniego otworu Jaskini Kasprowej Wyżniej znajdującego się po przeciwnej, zachodniej stronie turni, w ograniczeniu żlebu, który opada progami aż do podnóża skał, w okolice ww. odosobnionej iglicy. Schodzimy następnie tym stromym żlebem około 45 m, aż do poszukiwanego otworu Jaskini Korytarzowej. Położony jest on w prawej orograficznie ścianie, nad małym (0,9 m) prożkiem, nad którym wymycie w ścianie tworzy wysoką niszę. W stropie niszy widać trudnodostępne, niezbadane kominki. Wejście do jaskini usytuowane jest po prawej (NE) stronie niszy. Nieco niżej, w żlebie, duże zaklinowane głazy tworzą most. Dojście dość trudne (II), przydatna lina poręczowa około 30 m długości. Inny, trudniejszy lecz bliższy wariant, wiedzie trudną wspinaczką wprost od ujścia żlebu (w pobliżu otworu Jaskini pod Szczytem T.D-17.04) nad pierwszy próg i dalej pod wzmiankowany wyżej most. Zwiedzanie bez trudności.

Otwór jest obszerny i wysoki, ma 0,9 m szerokości i 4 m wysokości. Prowadzi do wysokiego, poziomego korytarza, w którego stropie widać kotły wirowe i niewielkie kominki. Po 3 m strop obniża się znacznie. W tym miejscu, na wprost, 1,5 m nad dnem, jest okno wiodące do krótkiego korytarzyka o przekroju rury (0,4x0,5 m), opadającego następnie 1-metrową studzienką do korytarza głównego. Dalej korytarz główny rozszerza się nieco (1,2 m) i podwyższa (1,3 m), łagodnie zakręca na prawo, a następnie (po 4 m) na lewo, ku N. Jego dno zaczyna lekko opadać, a 5 m dalej korytarz kończy się - zamyka go namulisko.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Kształty przekrojów korytarza oraz kociołki w stropie wskazują na to, iż został on uformowany przez wody przepływające pod ciśnieniem. Ściany pokryte są wyjątkowo dużymi, dobrze wykształconymi naciekami grzybkowymi oraz mlekiem wapiennym. Są też fragmenty polewy naciekowej i drobne stalaktyty. Namulisko stanowi głównie autochtoniczny gruz wapienny, często pokryty naciekami grzybkowymi. Występuje również rezydualne namulisko ilaste z domieszką mleka wapiennego oraz glina. W osadach tkwią fragmenty pokruszonych polew i nacieków.

Jaskinia jest wilgotna. Światło sięga do około 7 m. Latem przewiewu nie wyczuwa się. Przy otworze rozwijają się nieliczne rośliny kwiatowe, a do około 3 m sięgają mchy i porosty. Występują owady troglokseniczne i nietoperze.

Wójcik (1966a) opisał osady jaskini i zamieścił niektóre dane morfometryczne. Zalicza on grotę do V piętra jaskiń wg własnego podziału piętrowego jaskiń tatrzańskich. Próby osadów zebrane przez Z. Wójcika przechowywane są w Muzeum Ziemi PAN w Warszawie.

Brak dokładnych danych o odkryciu. Według informacji ustnej Z. Wójcika jaskinia prawdopodobnie była znana przed 1956 r. S. Zwolińskiemu i innym zakopianom, brak jednak wzmianek o jej zwiedzaniu w notatnikach i publikacjach S. Zwolińskiego, który w latach dwudziestych i trzydziestych badał dokładnie opisywane okolice. W dniu 9 września 1956 r. zwiedzili grotę A. Gadomski, J. Iwanicki, W. Kowalski, A. Łowkis i Z. Wójcik (mat. arch. Z. Wójcika, 1956).

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ, dokumentację groty sporządziła w dniu 20 lipca 1979 r. I. Luty przy współpracy L. Młynarskiego, wykonała wtedy również pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowo-taśmowego. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009). Lokalizacja została skorygowana w oparciu o mapę topograficzną Tatr (http://maps.geoportal.gov.pl) w 2013 r przez J. Grodzickiego. Uwaga: lokalizacja jaskiń przedstawiona na tej mapie jest nieprawidłowa!
Plan opracowała I. Luty.

Wójcik, Z. 1966a (uwagi o osadach, genezie, niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapkach, w tym geologicznej); Kozik, A. 1972 (podaje długość); Borowiec W. i in. 1977,1978 (dane morfometryczne); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, orientacyjna lokalizacja na mapie); Kardaś, R. M. 1980a (wzmianka o zinwentaryzowaniu); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Jaskinie TPN 2002b (plan i opis inwentarzowy).

Wójcik, Z. 1956 (notatki terenowe z 1956 r. zawierające opis położenia i osadów oraz dane o zwiedzaniu).