Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Doliną Dudową podchodzimy w rejon zbocza Wierchu Świerkule, dalej ścieżkami wiodącymi przez las w kierunku Kufy. Idziemy następnie wznoszącą się stromo percią u podnóża zachodniej ściany Kufy, ku S. W miejscu, gdzie perć przebiega stromym zachodem, a nieco dalej zbocze Kufy zakręca i przechodzi w Dudowe Spady, odnajdujemy poszukiwany otwór. Ukryty jest on pod ścianą, za bujną roślinnością. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Schronisko rozwinęło się na kontakcie tektonicznym wapieni malmu budujących strop groty, z łupkami albu widocznymi na jej dnie, w obrębie wierchowej serii paraautochtonicznej. Strop tworzy lustro tektoniczne z charakterystycznymi minerałami kontaktowymi i rysami ślizgowymi świadczącymi o przesunięciu wapieni po łupkach ku N. Ściany są lekko zwietrzałe, bez nacieków. Namulisko tworzy głównie gruz łupkowy z dodatkiem gruzu wapiennego oraz w głębi – żółtego osadu gliniastego; przy otworze – gleba.

Schronisko jest suche, bez przewiewu. Światło sięga do końca. Przy otworze rozwijają się rośliny kwiatowe, min. wysokie pokrzywy, trawy i tojady, głębiej sięgają mchy i paprocie. Na ścianach widać różne gatunki porostów. Faunę reprezentują pająki, muchy i inne owady oraz ślimaki.

Opisywany obiekt nie był wzmiankowany dotychczas w literaturze speleologicznej. Mógł być znany pasterzom wypasającym dawniej owce w tej okolicy.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację schroniska sporządziła I. Luty w dniu 27 września 2003 r. Pomiary wykonała przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).