Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Kościeliskiej: za pierwszym mostkiem po minięciu Bramy Kraszewskiego, po około 120 metrach, podchodzimy pod skałki, następnie zachodem nieco wstecz nad nie, dalej trawersując w lewo skośnie w górę do żlebu. Wyżej, w prawym jego odgałęzieniu, około 20 m powyżej rozwidlenia, a zarazem Schronu pod Jaskinią Goryckiego T.D-08.20, w lewej (or.) ścianie znajduje się duży otwór jaskini (aktualnie niedostępny). Dojście uciążliwe (ślisko i stromo), zwiedzanie nieco trudne (ciasno).

Otwór owalny, o wymiarach 2x3,5 m wprowadza do obszernego korytarza rozwiniętego na stromo nachylonej ku SE, rozmytej szczelinie. Korytarz po około 2 m opada przez jednometrowy prożek nad studzienkę o głębokości prawie 2 m i dalej lekko obniża się. Po 2 m korytarz rozdziela się na dwie bardzo ciasne szczeliny, kończące się ślepo. Lewa szczelina jest prawie pionowa, prawa – prawie pozioma.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów), na szczelinach o przebiegu NW–SE. Dno jaskini pokryte namuliskiem gliniasto-gruzowym. Cała jaskinia była całkowicie nim wypełniona i została odkopana, prawdopodobnie w latach 30-tych przez W. Goryckiego, o czym świadczą zachowane do dziś fragmenty drewnianej obudowy (Zwoliński 1993). Światło sięga kilka metrów w głąb, w głebi  stabilny mikroklimat.

Jaskinia, odkryta prawdopodobnie przez W. Goryckiego (pracownika braci Zwolińskich) w dniach 20-21 września 1937 r., znana była S. Zwolińskiemu i E. Winiarskiemu.

Została odszukana i zlokalizowana ciągiem azymutalno-taśmowym w dniu 6 lipca 1975 r . w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ przez J. Grodzickiego przy współpracy E. Winiarskiego, A. Szabunio, R. M. Kardasia i P. Żarskiego. Dokumentację sporządził w dniu 13 lipca 1976 J. Grodzicki przy współpracy M. Radomyskiej. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Na początku lat 90-tych i w 2008 r. I. Luty z zespołem wielokrotnie usiłowała odnaleźć jaskinię, jednak bezskutecznie (prawdopodobnie jej otwór został zasłonięty osuwiskiem i zwaliskiem drzew). Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował J. Grodzicki.

Kropiwnicka, M., Burkacki, M. 1976 (wzmianka o sporządzeniu dokumentacji); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie); Zwoliński, S. 1993 (wzmiankuje o odkryciu); Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).