Z Gacków idziemy dnem doliny ku NE. Na końcu asfaltu droga przechodzi na drugą stronę rzeki. Idąc nadal drogą dochodzimy po kilkudziesięciu metrach do miejsca, gdzie za ujściem wąwozu opadającego ze wschodniej strony odbija niewyraźna ścieżka ku widocznej wielkiej ścianie Leśnej Baszty, leżącej po N stronie wąwozu. Kierujemy się nią pod główną ścianę masywu. Po jej lewej stronie, blisko załomu, widoczny jest na wysokości około 10 m trudnodostępny otwór. Dojście wymaga wspinaczki (niezbędna asekuracja), bądź zjazdu na linie, około 20 m ze szczytu skały.

Od niewielkiej nyży w ścianie kontynuuje się niemal równolegle do ściany czołowej 5 m długości prosty, szeroki na kilkadziesiąt cm korytarz, z wciętą rynną denną, stopniowo pogłębiającą się. Dalej korytarz skręca na E, by od tego miejsca półkoliście zakręcać w prawo, zyskując na głębokości, aż do ujścia otworem niedostępnym dla człowieka ku NE. Schronisko jest bardzo ładnym przykładem korytarza o wadycznym rozwoju: większość jego długości ma przekrój „dziurki od klucza”, ze stropem generalnie na jednym poziomie, z różnej głębokości wcięciem rynny dennej (dochodzącej do 3 m w pobliżu S otworu). W najszerszym miejscu korytarz osiąga około 1 m szerokości. Rynna denna ma szerokość od kilkunastu do ok. 30 cm. Przy drugim otworze są w niej zaklinowane nieco większe głazy.

Jaskinia o krasowej genezie powstała w wapieniach skalistych górnej jury (oksford). Nacieki nie występują. Namuliska brak, jedynie drobny rumosz wapienny.

Schronisko w sporej części widne i suche, w całości znajduje się w zasięgu powierzchniowych zmian atmosferycznych.

W rejonie otworu wegetują glony.

Wewnątrz obserwowano muchówki, pająki, motyle szczerbówka ksieni (Scoliopteryx libatrix), pióra, oraz wyplówki sowy.

Opisane zostało po raz pierwszy przez Kowalskiego (1951) pod nazwą Schronisko w Wielkiej Skale. W obecnym opracowaniu zmieniono nazwę, w nawiązaniu do funkcjonującej od kilkudziesięciu lat nazwy skały: Leśna Baszta.

Dokumentację sporządził 04.04.2015 r. N. Sznober.

Plan opracował N. Sznober.

Kowalski K. 1951 (inwentarzowy opis poz. 68, „Schronisko w Wielkiej Skale”, plan); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (w pełnym wykazie jaskiń i schronisk Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, poz. II.C.8); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).