Okap znajduje się w skałce położonej po prawej orograficznie stronie Doliny Szklarki, przy dnie lewego orograficznie stoku Wąwozu do Smokówki. Dojście: Od końca asfaltowej drogi biegnącej przez SW część Starej Wsi równolegle do osi doliny idziemy ponad 300 m ku NW drogą polną (czerwony szlak) do miejsca, gdzie wchodzi ona w zarośla, zakręca i zaczyna opadać. Stąd schodzimy przez las wprost do dna wąwozu, gdzie odnajdujemy skałkę przy małej polance, a pod nią poszukiwany okap zasłonięty drzewami i krzewami. Można też podejść czerwonym szlakiem z dna doliny Szklarki, od granicy Jerzmanowic i Szklar lub z drugiej strony, od drogi do Kolonii Zachodniej, schodząc wcześniej na dno wąwozu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Wysoki na około 3,5 m, rozległy okap osłania skałę od SE i SW. W SE części wydziela on obszerną niszę sięgającą w głąb skały na ponad 3,5 m. Od niszy odchodzi ku NW szeroki korytarz (jego przekrój ma wymiary 2,1x1,6 m), który zaraz rozdziela się na dwie biegnące do góry odnogi: lewą zamyka namulisko, prawa, szczelinowa, ulega nagłemu zwężeniu i staje się niedostępna. Pod SW częścią okapu, na półce nad wielkim blokiem skalnym widać niezwykle niską niszę zamkniętą namuliskiem (prawdopodobnie ma ona zamulone połączenie z lewą odnogą korytarza).

Opisywany obiekt powstał na szczelinach w wapieniach skalistych górnej jury. Lewa odnoga korytarza jest w przekroju prawie półkolista, o gładkich ścianach, prawa – utworzona na nieco pochylonej, prawie pionowej szczelinie. Na ścianach widać wżery korozyjne różnych rozmiarów i czarne naskorupienia, w korytarzu występują nacieki grzybkowe i mleko wapienne. W głębi prawej odnogi nacieki te mają spore rozmiary, są też fragmenty polewy i małe stalaktyty. Namulisko tworzy gleba, glina oraz gruz wapienny, a w prawej odnodze większe głazy; na dnie niszy leżą liście.

Światło odbite sięga do końca. We wnętrzu jest sucho, jedynie koniec prawej odnogi nieco wilgotny, z nieznacznym przewiewem.

Pod okapem i przed nim rozwija się roślinność kwiatowa (m.in. krzewy, klony), a także paprocie (m. in. zanokcica Asplenium trichomanes) oraz glony, porosty i mchy, które obecne są również w korytarzu i bocznej niszy.

Faunę reprezentują owady (głównie pajęczaki, m.in. Meta sp., kosarze, komary i muchy) oraz ślimaki.

Okap znany był od dawna.

Pierwszy szkicowy plan i opis zamieścił Kowalski, K. (1951) pod numerem 168, jako Schronisko w bocznym wąwozie prawego brzegu Doliny Szklarskiej. Nowak (2008) opublikował plan; opis i fotografię tego obiektu pod nazwą Okap w Wąwozie do Smokówki, włączając do tej dokumentacji Szczelinę przy Okapie w Wąwozie do Smokówki, która faktycznie jest położona już poza zasięgiem linii okapu niedokładnie narysowanego na planie (nieuwzględniana przez Kowalskiego 1951), wymienia go też w spisie jaskiń doliny Szklarki, podaje długość i deniwelację (z sąsiednią szczeliną jw.), lokalizację na mapce (błędną – ok. 300 metrów w górę Wąwozu do Smokówki od faktycznej).

Dokumentację schroniska sporządziła w dniu 25.10. 2014 r. I. Luty. Pomiary wykonała za pomocą busoli i klizymetru Suunto oraz dalmierza DistoX310, a położenie otworu określiła na mapie (http://mapy.geoportal.gov.pl), sfotografowała też główną część okapu.

Plan opracowała I. Luty

Kowalski K. 1951 (plan i opis pod nr 168); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają i lokalizują); Nowak J. 2008 (plan, opis i niektóre dane morfometryczne pod nazwą Okap w Wąwozie do Smokówki - na skutek niedokładnie zaznaczonej linii okapu łącznie z sąsiednim obiektem, wymienia w spisie jaskiń doliny Szklarki, błędnie lokalizuje na mapce); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018b (plan i opis inwentarzowy).