Na północny wschód od centrum wsi Tomaszowice leży przysiółek Podskalany, będący częścią Tomaszowic. Na północnym skraju Podskalan znajduje się wylot Wąwozu Podskalańskiego będącego przełomową częścią Doliny Wedonki. W wylocie wąwozu, w jego północnym zboczu znajduje się ściana skalna, a nieco ponad 100 m na NW, po tej samej stronie leży druga grupa skalna. Opisywane schronisko leży w tej drugiej grupie skalnej, u podstawy najwyższej ściany, przy samym dnie doliny.

Ściana w której powstało schronisko jest silnie skrasowiała, z widocznymi kanałami i rozmyciami. Zachowane ślady nie wskazują, by opisywany obiekt był zalewany przez przepływający obok potok.

Jest to rodzaj niszy z wąskimi szczelinami w głębi. W południowej części znajduje się pozostałość kominka krasowego w postaci skalnej rury.

Schronisko rozwinęło się w wapieniach skalistych górnej jury. Jego geneza jest krasowa, związana z podziemnym przepływem potoku Wodonka. W ścianach widoczne są rozmycia powstałe w skutek zawirowań płynącej wody. Pod głównym okapem, w jego najniżej położonej części, wapień w stropie i ścianie jest silnie skruszały, sprawiający wrażenie brekcji tektonicznej.

Brak jakichkolwiek form naciekowych, a namulisko jest humusowo-gliniaste z kamieniami.

Mikroklimat w całości jest kształtowany przez zewnętrzne czynniki atmosferyczne.

We wnętrzu nie zaobserwowano przedstawicieli flory i fauny.

K. Kowalski (1951) pisze: „Przed otworem wał usypany zapewne w czasie rozkopywania. Namulisko według Ossowskiego, który rozkopał je w 1879, wypełniało całe wnętrze aż prawie po strop. Składało się ono z humusu z domieszką gruzu i z warstewkami ilastych napływów. Od 40 cm w głąb znaleziono kilka warstw spaleniskowych, kości i zabytki neolityczne. Występowały w namulisku ułamki skójek (Unio pictorum). Obecnie dno próchnicowo-kamieniste, na powierzchni trafiają się współczesne kości.

Opisane i rozkopane zostało przez Ossowskiego w 1879. Znalezione zabytki neolityczne a w szczególności zachowana w całości czarka, były następnie wielokrotnie wspominane. Namulisko prawdopodobnie wyczerpane.

Materiały znajdują się w Muzeum Archeologicznym P.A.U. pod nr inw. 882, 1285 – 1293, 2197 – 2199, 2540 – 2544, 4318, 4959.

Według napisu na etykietkach Krukowski uważa krzemienie za „przemysł madleński późny lub neolit”.”

Schronisko było znane od dawna, łatwość dostępu powoduje że jest często odwiedzane.

Kowalski w 1951 roku podaje krótki opis schroniska, wykonuje jego plan oraz nadaje mu błędny numer 58 zamiast 60. Szelerewicz i Górny wymieniają je w 1986 roku, podając wymiary i nadając mu numer II.B.3.

Pomiary wykonał we wrześniu 2015 r. A. Polonius.

Plan opracował A. Polonius.

Ossowski G. 1879 (opis); Ossowski G. 1880 (opis); Ossowski G. 1882 (opis); Czarnowski S.J. 1911 (wzmianka); Orłowicz M. 1919 (wzmianka); Gadomski A. 1929 (wzmianka); Żurowski J. 1929 (informacja o zwiedzaniu); Danysz-Fleszarowa R. 1933 (wymienia); Ciętak Z. 1935 (wymienia); Kowalski K. 1951 (plan i opis pod błędnym numerem); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają, nadają numer); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).