Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy szlakiem turystycznym wiodącym od Lodowego Źródła do Jaskini Mroźnej. Na wyraźnej płaśni skręcamy z niego ku S, w nieoznakowaną lecz wyraźną ścieżkę prowadzącą do Okien Zbójnickich. W miejscu, gdzie zaczyna się malinisko, podążamy na prawo do góry, do charakterystycznej skałki w grani. Pod nią przechodzimy na zachodnią stronę grani i dalej idziemy percią pod skałami ku S, omijając około dwumetrową nyżę. Po stu kilkudziesięciu metrach, tuż pod ścieżką dostrzegamy otwór Korytarza do Naciekowej T.D-08.04, a nieco dalej, pod ścianą, najwyższy otwór Jaskini Naciekowej T.D-08.14. Stąd idziemy około 35 m na południe, pod ścianą, aż do usypiska rumoszu na półce, którą przechodzi perć. Główny otwór znajduje się nad 3-metrowym progiem (IV). Nieco wyżej, na lewo, w przewieszonej kruchej ścianie, widać otwór II. Dojście w końcowej części trudne (przydatna lina), zwiedzanie uciążliwe (ciasno).

Otwór główny o kształcie odwróconej gruszki, ma około 2,5 m wysokości i około 1,3 m szerokości; otwór górny jest okrągły, o średnicy około 0,5 m. Nad progiem wejściowym wiedzie stromo do góry korytarz z wielką, długą na 3 m wantą na dnie. W jego stropie uchodzi krótka rurka prowadząca do otworu II. Po około 4 m od progu docieramy do małej komory o wymiarach 2,5x2 m. Na wprost zablokowana jest ona rumoszem, z prawej strony po odgarnięciu kamieni można przejść przez zacisk do stromej, prowadzącej do góry pochylni, zablokowanej po 5 m zawaliskiem w stropie.

Z komory na prawo wstecz dochodzimy pod metrowy prożek, nad którym wznosi się kilkumetrowy, bardzo ciasny, myty ciąg, zakończony kominkiem. Omijając prożek ciasnym przełazem na prawo, można wejść z powrotem do głównego korytarza - odnoga ta uchodzi oknem w jego ścianie.

Jaskinia została wymyta na szczelinach w wapieniach mezozoicznych jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Jej ściany są gładkie, we wstępnej partii zwietrzałe, głębiej pokryte naciekami grzybkowymi. W bocznym kominku widać zagłębienia wirowe. Namulisko stanowi gruz wapienny z domieszką gliny oraz duże wanty.

Jaskinia jest sucha. Światło dociera na odległość około 5 m od otworów. Przewiewu nie wyczuwa się.

W otworze występują nieliczne rośliny kwiatowe, głębiej, do zacisku - roślinność bezzieleniowa. Faunę reprezentują owady troglokseniczne, m. in. motyle Triphosa dubitata.

Osady opisuje Wójcik (1960b, 1966a), zaliczając tę jaskinię (pod nazwą „Balkonowa”) do VII, plioceńskiego piętra jaskiń tatrzańskich.

Jaskinia była od dawna znana grotołazom zakopiańskim. Około 1934 r. S. Zwoliński wykonał jej plan przy współpracy J. Zahorskiego, którego jednak nie opublikował. Nazwę „Dziura Krwawego Nosa” nadał jaskini z powodu wypadku, jaki miał miejsce w czasie pokonywania progu do otworu. Później zakopiańczycy przekopywali zacisk i przystawili do otworu ostrewkę – według ustnych informacji E. Winiarskiego. Rudnicki (1959b) zamieścił szkicowy plan jaskini (bez pochylni za zaciskiem), używając nazwy „Pod Ostrewką”. Wójcik (1960b, 1966a) opisując osady stosuje nazwę „Balkonowa”.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ materiały terenowe w dniu 10 lipca 1977 r. zebrał M. Burkacki przy współpracy P. Herzyka, a następnie 7 lipca 1993 r. I. Luty przy współpracy D. Rackiego i P. Rynkowskiego. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan na podstawie materiałów M. Burkackiego, uzupełnionych własnymi pomiarami, opracowała I. Luty.

Rudnicki, J. 1959c (szkicowy, niekompletny plan); Wójcik, Z. 1960b, 1966a (osady, wiek, niektóre dane morfometryczne pod nazwą „Balkonowa”); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Zwoliński, S. 1993 (wzmianka o zwiedzeniu w 1934 r.); Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).

[Siarzewski, W., Zwolińska, Z.] 1986 (brudnopis planu i przekroju pod nazwą „Krwawy Nos”).