Mniej więcej w połowie długości Wąwozu Żarskiego na jego wschodnim zboczu znajduje się największa grupa skalna o długości około 60 m. W jej południowym narożniku, kilkanaście metrów na północ od Schroniska Żarskiego III J.Olk.I-09.04 leży opisywany obiekt.

Szeroki otwór wychodzi na wyraźny taras przed schroniskiem. Za otworem jasna wnęka przechodzi we wznoszący się korytarzyk zakończony w zawalisku. We wstępnej części schroniska, w stropie znajduje się kominek prowadzący do górnego piętra, które wykształcone w formie rury skalnej z jednej strony wychodzącej na powierzchnię, a z drugiej kończącej się w zawalisku. Różnica miedzy poziomami schroniska wynosi około 3 m.
Schronisko, które powstało w wapieniach skalistych górnej jury (oksford) ma genezę krasową, przy czym na jej morfologię miały również wpływ procesy wietrzeniowe. Na ścianach nie zaobserwowano nacieków. Namulisko jest głównie kamieniste z domieszką piasku i próchnicy pokryte warstwą liści. W górnej części dno jest skalne.
We wnętrzu jest sucho i przewiewnie. Światło dociera niemal do samego końca schroniska.
W zasięgu światła na ścianach widoczne są glony.
Brak przedstawicieli fauny.

Po raz pierwszy o schronisku wspomina Ciętak (1935). Później o schronisku mówi Kowalski (1951), dodając że schronisko (namulisko) nie było badane. W 2008 roku o obiekcie wspominają Górny i Szelerewicz.

Pomiary wykonał w listopadzie 2017 roku Adam Polonius.
Plan opracował A. Polonius

Ciętak Z. 1935 (wymienia, zaznacza na mapie) Kowalski K. 1951 (plan i krótki opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (podają wymiary, zaznaczają na mapce); Górny A., Szelerewicz M. 2008 (podają lokalizację i parametry); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018b (plan i opis inwentarzowy).