Mniej więcej w połowie długości Wąwozu Żarskiego na jego wschodnim zboczu znajduje się największa grupa skalna o długości około 60 m. W południowej części tej grupy, pomiędzy Schroniskiem Żarskim I J. Olk.I-09.07 i Schroniskiem Żarskim II J.Olk.I-09.05 znajduje się opisywane schronisko.

Okrągły otwór dobrze widoczny, znajduje się w ścianie skalnej, około 2,7 m nad powierzchnią gruntu. Za otworem ciągnie się niezbyt obszerny, lekko meandrujący korytarz typu rura, ciągle zmniejszający swoją średnicę. W samym końcu widać kontynuację niedostępną dla człowieka.
Schronisko powstało w wapieniu skalistym górnej jury (oksford), a jego geneza jest związana z krasowym przepływem wód podziemnych. Na ścianach widoczne są drobne scalopsy i większe jamki wirowe. Na ścianach widać resztki nacieków mleka wapiennego i nacieki grzybkowe. Polewę naciekową widać również w końcowej części korytarza. Namulisko jest bardzo ubogie, piaszczyste z domieszką kamieni. W końcowej części korytarza w stropie widoczne są korzenie.
Temperatura i wilgotność we wnętrzu wydaje się dość ustabilizowana. Światło dzienne oświetla tylko najbardziej przyotworową część schroniska.
Przedstawicieli flory nie zaobserwowano.
Przedstawicielami fauny są nieliczne muchówki.

Po raz pierwszy o schronisku wspomina Ciętak (1935) nazywając je jaskinią. Później o schronisku mówi Kowalski (1951). W 2008 roku o obiekcie wspominają Górny i Szelerewicz.

Pomiary wykonał w listopadzie 2017 roku Adam Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Ciętak Z. 1935 (wymienia) Kowalski K. 1951 (plan i krótki opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (podają wymiary, zaznaczają na mapce); Górny A., Szelerewicz M. 2008 (podają lokalizację i parametry); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018b (plan i opis inwentarzowy).