Po południowej stronie drogi krajowej nr 94, mniej więcej w połowie rozciągłości miejscowości Przeginia znajduje się wysokie wzgórze (447,5 m n.p.m.) z wielkim murem skalnym w kształcie lustrzanego odbicia litery „C”. Jest to Rogożowa Skała, w której leży opisywane jaskinia. Jaskinia znajduje się u podstawy przełączki rozdzielającej północną i południową część litery „C”.

Niski i kręty korytarz ciągnie się w głąb masywu i za końcowym zakrętem w prawo kończy się ciasnej szczelinie. W końcowej części jest na tyle wysoko, że można wstać na nogi. Około 3 metry za głównym otworem, w prawo odchodzi krótka, boczna odnoga zakończona drugim, ciasnym otworem.
Jaskinia powstała w miejscami uławiconych, wapieniach skalistych górnej jury (oksford). Jej geneza jest związana z podziemnymi przepływami krasowymi. Jest pozostałością po większym kanale krasowym. W stropie są widoczne krzyżujące się pęknięcia, na którym jaskinia się rozwinęła. Na ścianach są widoczne jamki wirowe i ospa krasowa. W niektórych miejscach widać stare polewy kalcytowe i z mleka wapiennego. Ściany i strop są pokryte czarnymi nalotami (prawdopodobnie sadza).
W szczelinie na końcu jaskini (w lewo) są widoczne zlityfikowane piaszczyste osady. Namulisko jest gliniasto-próchniczne z kamieniami. Przy wejściu leży bardzo dużo suchych liści
Jaskinia nie posiada własnego mikroklimatu, jednak wnętrze jest wilgotne i chłodne mimo panującego na zewnątrz upału (około 28°C). Światło dzienne oświetla tylko wstępną część jaskini.
W zasięgu światła rozproszonego na ścianach rozwijają się glony. W stropie końcowej części widoczne są korzenie i gleba.
We wnętrzu zaobserwowano pająki Meta menardi (bez kokonów) oraz pojedyncze muchówki.

Jaskinia jest zapewne dobrze znana, lecz brak wyraźnych śladów odwiedzin. Jest prawdopodobnie Schroniskiem pod Przeginią, opisywanym przez K. Kowalskiego (1951) pod numerem 179, jednak wobec braku u Kowalskiego dokładnej lokalizacji nie można tego stwierdzić na pewno.

Pomiary wykonali w lipcu 2014 roku Marek Kozioł i Adam Polonius
Plan opracował A. Polonius.

Kowalski K. 1951 (niepewne); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018b (plan i opis inwentarzowy).