Jadąc drogą krajową nr 94 w miejscowości Biały Kościół skręcamy na SW kierując się drogowskazami do Jaskini Wierzchowskiej Górnej J.Olk.I-04.83. Po ok. 500 m dojeżdżamy do skrzyżowania i skręcamy w prawo do Wierzchowia. Po kolejnych 900 m dojeżdżamy do parkingu w Wierzchowiu. Z parkingu idziemy ul. Spacerową za drogowskazem w kierunku Jaskini Wierzchowskiej Górnej (na północ). Za ostatnim domem (bardzo zniszczony) w prawo skręca wąska ścieżka do Jaskini Mamutowej J.Olk.I-04.63, a jeszcze kawałek dalej, do drogi dochodzi skalna ostroga. Jest to Wierzchowska Grań biegnąca przez całą szerokość zbocza prostopadle do osi doliny. Podchodząc ok. 20 m w górę, prawą stroną (południową) Wierzchowskiej Grani dochodzimy do południowego otworu schroniska. Pozostałe cztery (północne) otwory leżą po przeciwnej stronie grani, kilka metrów niżej.

Górna część schroniska to rodzaj wydłużonej, dość wysokiej komory. W jej lewej części, pod północną ścianą znajduje się wejście do studzienki przekopanej w 2017 roku w rumoszu skalnym, prowadzącej do dolnej części. Dolna część to również rodzaj komory, nieco obszerniejszej niż górna i posiadająca 4 otwory.
Schronisko powstało w uławiconych wapieniach skalistych górnej jury (oksford), a dla jego powstania istotne znaczenie miały procesy tektoniczno-wietrzeniowe wspomagane korozyjno-erozyjną działalnością wody. Zarówno w górnej jak i dolnej części widać wyraźnie uławicenie skały, które miało znaczący wpływ na morfologię schroniska. W ścianach widać liczne ślady działania wody, lecz nacieków jaskiniowych brak. Namulisko w obu częściach jest piaszczysto-gliniaste z dużą ilością kamieni.
We wnętrzu jest sucho, lecz dzięki licznym otworom mocno przewiewnie. Tak górna jak i dolna część jest w większości widna.
W zasięgu światła na ścianach rozwijają się glony.
Przedstawicieli fauny brak.

Znane było od bardzo dawna. K. Kowalski opisując schronisko w 1951 roku, traktuje je jako dwa odrębne obiekty nadając im numery 86 i 87 oraz nazywając Schronisko przy Jaskini Mamutowej I i Schronisko przy Jaskini Mamutowej II. Tak samo potraktowali schronisko Szelerewicz i Górny (1986) podając wymiary i numery.

Pomiary wykonał w 2015 r. Norbert Sznober.
Plan opracował N. Sznober.

Kowalski K. 1951 (plan, krótki opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają, podają długość); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).