Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Doliną Kościeliską idziemy do odgałęzienia niebieskiego szlaku wiodącego na Stoły. Tuż za nim odnajdujemy starą, niewyraźną drogę łagodnie wznoszącą się w kierunku muru skalnego widocznego w lesie. Trawersujemy zbocze ok. 200 m równolegle do dna doliny, aż do miejsca, gdzie skały odchodzą w górę. Dalej podchodzimy za charakterystyczną skałką wysuniętą ku E, wyższą niż poprzednie, nazywaną Dziurawcem. Następnie idziemy dalej w górę doliny, trawersując zbocze poniżej muru skalnego. Dochodzimy pod charakterystyczną turnię z igliczką, wznoszącą się nad pierwszym mostkiem za Bramą Kraszewskiego. Pod tą turnią, na trawiastej, szerokiej półce (od strony Żlebu nad Mostkiem) znajdujemy otwór niewielkiej nyży, a kilka metrów dalej – Dziurę nad Wapiennikiem. Dojść do niej można także wprost z dna doliny stromym żlebem odchodzącym przed mostkiem. Jednak aby wydostać się na półkę nad dolnym pasem skał należy pokonać kruchy, eksponowany prożek. Dojście i zwiedzanie bez trudności, ciasno.

Otwór jaskini myty, ma 1 m szerokości i 0,8 m wysokości. Prowadzi do ciasnego korytarza, który po niecałych 2 m zakręca na lewo, a nieco dalej znów ku NE. Po 13 m od otworu korytarz ulega gwałtownemu zwężeniu i nieco dalej szczelina staje się zbyt ciasna do przejścia, choć jej kontynuację widać na znacznym odcinku.

Jaskinia rozwinęła się na szczelinie w wapieniach triasu (?) jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Na ścianach miejscami występuje mleko wapienne, a także nacieki grzybkowe. Dno przy otworze pokrywa gleba, dalej namulisko gliniaste z domieszką gruzu wapiennego. W materiale allochtonicznym znajdują się dobrze obtoczone okruchy granitów, gnejsów i piaskowców, a także piasek kwarcowy. Materiał ten miejscami tworzy scementowane buły, które można znaleźć zarówno w dnie jak i na ścianach. Świadczy to o dawnym poziomie wypełnienia jaskini osadem. W namulisku spotyka się także kości zwierząt, a na jego powierzchni w kilku miejscach tworzą się błotne lejki. Jaskinia stanowi stary fragment lokalnego podziemnego przepływu części wód potoku Kościeliskiego z okresu, w którym dno doliny znajdowało się na wyższym poziomie.

Grota jest wilgotna, woda kapie ze stropu i tworzy niewielkie kałuże w obniżeniach dna. Światło sięga ok. 3 m od otworu, przewiewu nie wyczuwa się. W otworze występuje bujna roślinność, głównie trawy i mchy. Przy wejściu spotyka się ślimaki, w głębi występują pająki, komary, ćmy i muchówki. Znaleziono także kości nietoperzy i większych zwierząt (łasic?).

Jaskinia została odkryta w dniu 8.10.1933 r. przez S. Zwolińskiego i J. Zahorskiego. Opis jaskini i szkic planu został sporządzony przez S. Zwolińskiego w jego prywatnym notatniku. 14 lipca 1992 r., w związku z przygotowywaniem do druku notatników Zwolińskiego, M. Kropiwnicka, I. Luty i T. Mardal odszukali jaskinię.

Dokumentację sporządziła wówczas I. Luty przy współpracy T. Mardala. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zwoliński, S. 1993 (opis położenia i jaskini, szkic planu); Jaskinie TPN 1993a (plan i opis inwentarzowy).