Jadąc drogą krajową nr 94 z Krakowa do Olkusza skręcamy w miejscowości Murownia w lewo, w wąską, lokalną drogę w kierunku dzielnicy Bębła o nazwie Dziurawiec. Ok. 300 m za skrzyżowaniem skręcamy ponownie w lewo i po ok. 100 m zatrzymujemy się nad ścianą kamieniołomu, która jest po prawej stronie - niewidoczna z drogi. Otwór schroniska leży u podstawy ściany, w północnej części kamieniołomu.

Jest to płytka nisza skalna o wysokości ok. 2 m. W jej lewej ścianie znajduje się wejście do krótkiego, ciasnego korytarzyka prowadzącego do drugiego otworu. Za tym otworem korytarzyk ciągnie się jeszcze na długości 3. m, po czym jego światło zamykają masywne naskorupienia kalcytowe.
Schronisko rozwinięte jest w górnojurajskim (oksford) wapieniu skalistym, zostało odsłonięte w czasie eksploatacji wapienia prawdopodobnie jeszcze przed II Wojną Światową. Na ścianach i stropie nie widać nacieków jaskiniowych, natomiast dno pokryte jest grubokrystalicznym kalcytem, który zamyka również boczne szczeliny. Na ścianach są widoczne czarne naloty prawdopodobnie sadzy. Dno w całości obiektu jest skalne.
W całości znajduje się pod wpływem zewnętrznych czynników atmosferycznych. Jest całe widne lub oświetlone światłem rozproszonym.
W jego wnętrzu nie zaobserwowano przedstawicieli flory i fauny.

Znane od bardzo dawna.

Po raz pierwszy wymienia je K. Kowalski w 1951 roku nadając mu numer 96. W 1986 r. Szelerewicz i Górny wzmiankują obiekt - podają jego wymiary i nadają numer. W trakcie prowadzenia prac kartograficznych dało się zauważyć, że prowadzone są w nim prace eksploracyjne, a jego wielkość została zwiększona około dwukrotnie w stosunku do stanu, który opisywał K. Kowalski w 1951 roku.
Pomiary wykonał w lutym 2018 roku Adam Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Kowalski K. 1951 (plan, krótki opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają, podają długość); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).