Z centrum Bębła jedziemy ul. Kwiatową w kierunku Wierzchowia. Przed samym ogrodzeniem posesji nr 45 skręcamy w lewo, w dół, w szutrową drogę w kierunku NE. Po ok. 150 m dojeżdżamy do tablicy informacyjnej omawiającej warunki przyrodnicze Żytniej Skały. Jesteśmy u podstawy południowo-zachodniego zbocza Żytniej Skały. Z tego miejsca idziemy wprost pod górę. Po ok. 20 m dochodzimy do otworu schroniska.

Schronisko rozwinęło się w formie lekko meandrującego i zwężającego się korytarzyka. Kowalski (1951) pisze, że wysokość otworu wynosi ok. 2 m. W chwili obecnej wejście jest prawie całkowicie zasypane śmieciami, a do wnętrza trzeba się wczołgiwać. Gdyby nie to, że w ostatnim czasie ktoś wygarnął nieco śmieci, wejście do wnętrza byłoby niemożliwe.
Schronisko powstało w wapieniach skalistych górnej jury (oksford), a jego geneza jest typowo krasowa. Ścinany są ogładzone i brak na nich nacieków. Osady opisuje Kowalski (1851): „Namulisko zostało niedawno w niewiadomym mi celu prawie w całości wywiezione przed schronisko. Jak widać z resztek, było gliniasto-kamieniste, z drobnymi kośćmi gryzoni. Przy otworze na powierzchni znajdowała się 20-centymetrowa warstwa próchnicy.” Natomiast w głębi korytarzyka zachowało się nieco gliniastego namuliska, którego grubość trudno ocenić.
Ze względu na mały otwór w schronisku panuje wysoka wilgotność, a wahania temperatury są mniejsze niż na zewnątrz. We wnętrzu jest całkiem ciemno.
Przedstawicieli flory nie zarejestrowano.
W końcowej części schroniska zaobserwowano liczne muchówki i pająki z rodzaju Meta.

Znane od bardzo dawna.

Po raz pierwszy wymienione przez K. Kowalskiego w 1951 roku pod numerem 101. W 1986 r. schronisko wymieniają M. Szelerewicz i A. Górny.
Pomiary wykonał w 2015 r. Norbert Sznober.
Plan opracował N. Sznober.

Kowalski K. 1951 (plan, krótki opis); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają, podają długość); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).