Z centrum Bębła jedziemy ul. Kwiatową w kierunku Wierzchowia. Przed samym ogrodzeniem posesji nr 45 skręcamy w lewo, w dół, w szutrową drogę w kierunku NE. Po ok. 150 m dojeżdżamy do tablicy informacyjnej omawiającej warunki przyrodnicze Żytniej Skały. Jesteśmy u podstawy południowo-zachodniego zbocza Żytniej Skały. Schronisko leży po północnej stronie wzgórza. Znajduje się tu grupa skalna rozciągnięta z zachodu na wschód. Otwory schroniska znajdują się u podstawy ściany, na wschodnim skraju grupy skalnej.

Schronisko powstało w wapieniach skalistych górnej jury (oksford) na skrzyżowaniu dwóch pionowych szczelin ciosowych. Szczeliny te rozmyły wody krasowe tworząc 2 wysokie, ostrołukowe korytarze. Na ich skrzyżowaniu powstał komin krasowy. Szczelina o przebiegu NW-SE przedłuża się w ślepy korytarzyk zakończony odnogą w prawo. Nacieków jaskiniowych nie posiada a na ścianach są widoczne niewielkie ślady rozmyć krasowych. W kilku miejscach ściany są pokryte czarnymi nalotami. Namulisko jest gliniaste z domieszką humusu i kamieni. Do czasów Kowalskiego namulisko pozostawało nienaruszone, a i w późniejszym okresie nie było badane.
Dzięki dużym otworom jest mocno przewiewne i w miarę suche. Schronisko jest w większości widne lub oświetlone światłem rozproszonym.
W zasięgu światła na ścianach rozwijają się glony.
We wnętrzu nie zaobserwowano przedstawicieli fauny.

W 1982 roku T. Madeyska omawia interdyscyplinarne badania osadów jaskiniowych. W 1986 roku E. Foltyn wymienia schronisko w kontekście paleolitycznych stanowisk jaskiniowych. W roku 2000 T. Madeyska w popularyzatorski sposób omawia „dzieje w jaskiniach zapisane”. W 2008 roku M. Lorenc omawia możliwość rekonstrukcji paleotemperatur vistulianu na podstawie kopalnych zespołów ptaków.

Znane od bardzo dawna.

Jak wspomina Kowalski pierwszą wzmiankę podaje o nim Czarnowski w 1899 roku, później było kilkakrotnie wymieniane. W 1951 r. K. Kowalski podaje krótki opis i plan oraz nadaje mu numer 102. W 1967 roku (Kowalski i in.) przeprowadzono badania osadów znanych schronisk podskalnych na Żytniej Skale. W 1981 roku plan schroniska wykonuje D. Lisoń, a opis sporządza M.Czepiel. Później wymienia je Szelerewicz i Górny (1986) podając jego długość i nadając numer.
Pomiary wykonał w 2015 r. Norbert Sznober.
Plan opracował N. Sznober.

Kowalski K. 1951 (plan, krótki opis); Kowalski K. et al. 1967 (sprawozdanie z badań osadów schronisk podskalnych); Madeyska T. 1982 (badania interdyscyplinarne osadów jaskiń i schronisk); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają, podają długość); Foltyn E. 1986; Madeyska T. 2000 (zapis paleośrodowiska w osadach); Lorenc M. 2008 (paleoklimat na podstawie badań avifauny); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).

Czepiel M. 1981 (opis, plan Lisonia).