Z centrum Bębła jedziemy ul. Kwiatową w kierunku Wierzchowia. Przed samym ogrodzeniem posesji nr 45 skręcamy w lewo, w dół, w szutrową drogę w kierunku NE. Po ok. 150 m dojeżdżamy do tablicy informacyjnej omawiającej warunki przyrodnicze Żytniej Skały. Jesteśmy u podstawy południowo-zachodniego zbocza Żytniej Skały. Schronisko leży po północnej stronie wzgórza. Znajduje się tu grupa skalna rozciągnięta z zachodu na wschód. Otwór schroniska znajduje się u podstawy ściany, po zachodniej stronie grupy skalnej.

Schronisko ma charakter wielkiej komory powstałej na pionowych szczelinach. W wejściu leży wielki blok skalny tarasujący wejście do komory. W stropie widoczne są kotły wirowe, a w końcowej części znajduje się komin o wysokości 5,5 m. W prawej ścianie komory znajduje się wejście do krótkiego korytarzyka, który w ostatnim czasie został przekopany do drugiego otworu. Kowalski (1951) opisuje ten korytarzyk jako zamulony.
Powstało w górnojurajskim (oksford) wapieniu skalistym w wyniku rozmycia szczelin przez wody krasowe. Ściany z licznymi śladami przepływu wody są pokryte ciemnymi nalotami. Brak nacieków jaskiniowych. Namulisko jest humusowo-gliniaste. Kowalski pisze, że nie było rozkopywane.
Schronisko w całości znajduje się pod wpływem zewnętrznych warunków atmosferycznych, jest całe widne.
W zasięgu światła na ścianach rozwijają się glony, porosty i mchy.
Przedstawicieli fauny jaskiniowej nie zaobserwowano.

W 1982 roku T. Madeyska omawia interdyscyplinarne badania osadów jaskiniowych. W1986 roku E. Foltyn wymienia schronisko w kontekście paleolitycznych stanowisk jaskiniowych.

Znane od bardzo dawna. Jak wspomina Kowalski pierwszą wzmiankę podaje o nim Czarnowski w 1899 roku, a później było kilkakrotnie wymieniane.

W 1951 r. K. Kowalski podaje jego krótki opis i plan oraz nadaje mu numer 104. W 1967 roku (Kowalski i in.) przeprowadzono badania osadów znanych schronisk podskalnych na Żytniej Skale. W 1981 roku jego plan wykonuje D. Lisoń, a opis M.Czepiel. Później wymienia je Szelerewicz i Górny (1986) podając jego długość i nadając numer.

Pomiary wykonał w lutym 2018 r. Adam Polonius.
Plan opracował A. Polonius.

Kowalski K. 1951 (plan, krótki opis); Kowalski K. et al. 1967 (sprawozdanie z badań osadów schronisk podskalnych); Madeyska T. 1982 (badania interdyscyplinarne osadów jaskiń i schronisk); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (wymieniają, podają długość); Foltyn E. 1986 (wymienia); Jaskinie Wyżyny Olkuskiej 2018a (plan i opis inwentarzowy).

Czepiel M. 1981 (opis, plan Lisonia).