Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od Lodowego Źródła w Dolinie Kościeliskiej idziemy szlakiem wiodącym do Jaskini Mroźnej. Na wyraźnej płaśni skręcamy na prawo i wygodną, choć nieoznakowaną ścieżką dochodzimy w pobliże szczytu Okrętu (jest to droga prowadząca do Okien Zbójnickich). Z miejsca, gdzie ścieżka przechodzi obok grani Okrętu, skręcamy z niej na prawo i schodzimy do żlebu tuż za tą granią. Żleb staje się coraz bardziej stromy, w końcu przechodzi w pionowy, około 15-metrowy próg, z którego zjeżdżamy. Z miejsca lądowania trawersujemy niewygodną, kruchą półką w kierunku ściany turni, wprost do otworu położonego w jej załomie, nad progiem (konieczna asekuracja). Inna droga wiedzie od dołu: przeprawiamy się przez potok i wchodzimy zarośniętym żlebem pod próg. Stąd trawersem, jak opisano wyżej lub wspinając się kilka metrów (bardzo trudno) wprost do otworu. Dojście w końcowym odcinku bardzo trudne, konieczna lina. Aktualnie (2009 r.) żleb wypełniają zwalone drzewa, co utrudnia dojście do jaskiń. Zwiedzanie bez trudności.

Otwór jest wysoki, rozwinięty na szczelinie przecinającej całą turnię; ma 6 m wysokości i 2,5 m szerokości. Wiedzie do obszernej, podłużnej komory o płaskim dnie, która przechodzi na końcu w zwężającą się szczelinę.

Nisza została wymyta na szczelinie tektonicznej w wapieniach mezozoicznych jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Jej ściany są nieco zwietrzałe, miejscami pokryte drobnymi naciekami grzybkowymi. Namulisko stanowi osad gliniasty z domieszką gruzu wapiennego, przy otworze nieco gleby.

Nisza jest sucha, cała oświetlona. Wyczuwa się przewiew ze szczeliny końcowej. W otworze rośnie jawor, występują trawy oraz inne rośliny kwiatowe, a także paprocie i mchy. Na ścianach widać różne gatunki porostów. W komorze znaleziono ślimaki oraz owady.

Podczas przeszukiwania rejonu Okrętu, w dniu 8.10.1933 r., S. Zwoliński i J. Zahorski zwrócili uwagę na skośną szczelinę przecinającą „wielką turnię”. W szczelinie tej „czerni się cały szereg obszernych i głębokich wnęk”. Była to zapewne Nisza z Jaworem. Inne wnęki są płytkie (0,5-2 m), a złudzenie ich głębokości daje zabarwienie porostami na czarno. Informację o tej akcji przekazał Zwoliński jedynie w prywatnym notatniku (wydanym w 1993 r.). Otwór znany był też J. Rudnickiemu, który w 1958 r. przeprowadzał w tej okolicy badania geologiczne. Jego położenie zaznaczył na szkicu w zeszycie terenowym, niszy jednak nie zwiedzał.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację niszy sporządziła 24 lipca 1992 r. I. Luty przy współpracy T. Mardala. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zwoliński, S. 1993 (wzmianka o poszukiwaniach w tym rejonie i zwiedzaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).

Rudnicki, J. 1957-1959 (szkic ściany z zaznaczonym otworem).