Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy drogą wiodącą dnem doliny do pierwszego, wyraźnego żlebu odchodzącego około 200 metrów za odgałęzieniem szlaku sprowadzającego z Jaskini Mroźnej. Żlebem tym czasami spływa mała struga wody. Idziemy nim do góry, pokonując łatwy, lecz śliski próg w dolnym pasie skał. Wyżej przecinamy niewyraźną perć trawersującą zbocze i wznosimy się żlebem pod następne skały, które w końcu zamykają go. Nieco przed zakończeniem żlebu, trawersujemy kilkadziesiąt metrów na prawo (ku S), do góry i pod murem skalnym odnajdujemy otwór groty. Jest on ukryty za wałem z gleby i rumoszu, jaki utworzył się pod ścianą. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Z wstępnej, dwumetrowej niszy ograniczonej okapem o wysokości około 2 m, przechodzimy przez otworek o kształcie zbliżonym do kwadratu (0,6x0,5 m). Wiedzie stąd na wprost poziomy, ślepo zakończony korytarz o długości około 5 m. Na lewo zaś, stromo w dół, prowadzi niska (0,5 m), szeroka (1,5 m) pochylnia, która po 6 m zwęża się gwałtownie. Dalej odchodzi ciasny, myty korytarzyk o wymiarach 0,3x0,25 m, zamknięty rumoszem. Słychać jak rumosz osypuje się gdzieś niżej, w głąb groty.

Jaskinia rozwinęła się na fudze międzywarstwowej w wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są spękane, w dolnej części ogładzone, pokryte naciekami grzybkowymi i mlekiem wapiennym. Namulisko stanowi rumosz wapienny z domieszką gleby, a w niszy wstępnej – gleba.

Grota jest wilgotna. W poziomym korytarzu widać kałuże. Światło sięga do około 4 m. Wyczuwa się silny przewiew z korytarzyka końcowego.

W przyotworowej niszy występują rośliny kwiatowe oraz mchy i porosty. W głębi groty zauważono owady (między innymi pająki i muchówki).

Jaskinia znana była od dawna. Znaleziono w niej stare, obrobione bale drewniane. Zapewne zwiedzali ją grotołazi zakopiańscy, którzy w latach trzydziestych i wcześniej niezwykle starannie penetrowali zbocza Organów; próby identyfikacji z opisanymi przez Zwolińskiego (1993) obiektami (bez nazw) budzą jednak zbyt wiele wątpliwości. Dotychczas brak o tej grocie jakichkolwiek wzmianek w literaturze speleologicznej.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację jej sporządziła w dniu 2 sierpnia 1992 r. I. Luty przy współpracy R. Cygana, który znalazł otwór. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).