Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żlebem z marglistymi łupkami albu, odchodzącym z dna doliny przed Polaną Pisaną dochodzimy do skalnego amfiteatru (staje się on wyżej mniej wyraźny, lecz prowadzi wprost do amfiteatru). W najdalszej ścianie amfiteatru widać otwór Dziury w Organach I T.D-09.11, tuż pod jego przewieszoną częścią, nieco nad odchodzącym z lewej strony grani, trawiasto-skalistym zachodem. Spod tego otworu, pod skałami, prawą orograficznie stroną amfiteatru, idziemy nieco w dół do małej kulisy skalnej. Dalej wznosimy się po trawach na żeberko skalne. Po około 30 metrach, na upłazie pod ścianą, spostrzegamy mały otwór poszukiwanej dziury. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór o kształcie zbliżonym do kwadratu i wymiarach 0,7x0,7 m prowadzi do niewielkiej komórki, z której do góry wiedzie szczelinowy kominek. Jego dno spiętrza się progami, a zaklinowane wanty tworzą półkę.

Dziura powstała na szczelinie tektonicznej o kierunku 50° w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są spękane, zwietrzałe, pokryte ospą, miejscami występują nacieki grzybkowe. Przy otworze namulisko stanowi gleba, głębiej - ostrokrawędzisty gruz wapienny.

Kominek jest wilgotny i widny. Wyczuwa się lekki przewiew ze szczeliny w jego zakończeniu. Do 1,5 m od otworu spotyka się rośliny kwiatowe, głębiej sięgają mchy i porosty. Zauważono we wgłębieniach ścian komary i muchy.

Dziura, choć zapewne znana od dawna, nie była dotychczas wzmiankowana w literaturze.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ jej dokumentację sporządziła w dniu 2 sierpnia 1979 r. I. Luty przy współpracy J. Iwanickiego (seniora), a obserwacje terenowe uzupełniła w sierpniu 1992 r. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 1993b (plan, przekrój i opis inwentarzowy).