Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żlebem z marglistymi łupkami albu, odchodzącym z dna doliny przed Polaną Pisaną (staje się on wyżej mniej wyraźny, lecz prowadzi wprost do amfiteatru). Otwór schroniska widać w najdalszej ścianie amfiteatru, tuż pod jego przewieszoną częścią, nieco nad odchodzącym z lewej strony grani, trawiasto-skalistym zachodem. Od podstawy ściany, za niewybitną kulisą idziemy około 20 m na lewo od linii spadku otworu, dalej 10 m w górę niewyraźnym zacięciem (IV) i w prawo, trawersem, do otworu. Łatwiejsza droga wiedzie zachodem z grani (III). Dojście w końcowej części trudne (niezbędna lina), zwiedzanie bez trudności.

Otwór jest owalny, szeroki na około 4 m, o wysokości około 2 m, położony 12 m nad podstawą ściany, pod dużym okapem. Po zachodniej jego stronie, na półce, widać ostrogę skalną. Za otworem wznosi się ośmiometrowa nyża wypłukana na szczelinie międzywarstwowej 35°/32°S, w wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Jej ściany są zwietrzałe, spękane. Znaczną część dna tworzy strop niżej leżącej warstwy wapieni. W zagłębieniach dna gromadzi się drobny piarg oraz osad rezydualny; przy otworze widać nieco nawianej gleby.

Nyża jest sucha, widna, bez przewiewu. Mchy i porosty pokrywają jej dno i ściany. Pod okapem występuje bardzo skąpa roślinność kwiatowa. Faunę reprezentują pająki i mchy.

Dziura mogła być znana grotołazom zakopiańskim penetrującym zbocza Organów w latach trzydziestych, nie zamieścili jednak o niej żadnej informacji. W 1958 r. zwiedzał ją J. Rudnicki, który prowadził badania geologiczne w tym rejonie, a w 1970 r. M. Rutkowski (SW PTTK).

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację nyży sporządziła w dniu 2 lipca 1979 r. I. Luty przy współpracy J. Iwanickiego (seniora). Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 1993b (plan i opis inwentarzowy).

Rudnicki, J. 1957-1959 (opis położenia i nyży, rysunek ściany z lokalizacją otworu w notatniku terenowym); Rutkowski, M. 1970 (opis położenia i nyży w „zeszycie poszukiwań”).