Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dnem doliny idziemy do Wyżniej Równi Miętusiej, następnie skręcamy do Wołowego Żlebu, którym wiedzie niewyraźna perć przez maliny i młody las (perć ta dalej trawersuje zbocze w kierunku Małej Świstówki). Opuszczamy ją w malinach za pierwszym lasem i kierujemy się ku SSW, pod pas skałek (leży on w odległości około 150–200 m od cieku żlebu). Dziurę nad Wantulami I odnajdziemy pod ścianą, w pobliżu niewielkiego żlebku. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór wysoki na około 3 m o szerokości 0,8 m prowadzi do wznoszącej się niewielkimi prożkami, nieco rozmytej szczeliny zamkniętej zawaliskiem .

Szczelina powstała w obrębie wapieni malmo-neokomu (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Jej ściany są zwietrzałe, bez nacieków, strop tworzy zawalisko wielkich głazów. W pobliżu otworu, za jednym z nich widać prześwit do powierzchni. Namulisko w dolnej części szczeliny buduje gleba, a nad prożkami – rumosz wapienny.

Schronisko jest w głębi suche, przy otworze woda kapie ze stropu. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga do końca. Roślinność w strefie okołootworowej reprezentują paprocie, mchy i porosty oraz mniej liczne – kwiatowe. Występowania fauny nie zaobserwowano.

Szczelina nie była dotychczas wzmiankowana w literaturze speleologicznej. o PTTK prowadzonej w porozumieniu z OW PTPNoZ.

Została zauważona przez M. Burkackiego i T. Żuławnika w dniu 27 września 1988 r. podczas akcji poszukiwawczej Speleoklubu Warszawskiego. Zebrali oni materiały obserwacyjne oraz wykonali pomiary schroniska przy użyciu busoli Suunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan (na podstawie pomiarów M. Burkackiego) opracowała I. Luty.

Kronika 1988c (wzmianka o udokumentowaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).