Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Wyżniej Równi Miętusiej podchodzimy Wołowym Żlebem około 150 m, następnie skręcamy na lewo i idziemy przecinką przez las, aż pod pas skałek. Niewyraźna perć wyprowadza nas w pobliże żlebu przecinającego te skałki (w sąsiedztwie Dziury nad Wantulami III T.D-10.8). Podchodzimy tym stromym żlebem około 50 metrów, aż do poszukiwanego otworu, położonego po prawej (or.) jego stronie. Dojście i zwiedzanie łatwe.

Otwór jest rozwinięty na pochyłej szczelinie ma 2,2 m szerokości i około 5,5 m wysokości. Prowadzi do płytkiej, wstępnej nyży, z której odchodzą w głąb skały dwa krótkie, ślepo zakończone korytarzyki: dolny – poziomy, rozwinięty wzdłuż SE ściany nyży; górny – nad 1,5-metrowym prożkiem, wznoszący się stromo na wyższym poziomie szczeliny.

Schronisko rozwinęło się na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są nieco zwietrzałe. Dno buduje namulisko gliniaste, drobny gruz wapienny, a we wstępnej nyży – gleba.

Szczelina jest wilgotna, bez przewiewu. Światło sięga do końca. W otworze występują rośliny kwiatowe, paprocie oraz mchy, glony i porosty. W głębi zauważono pająki (skupienie w górnym korytarzyku) oraz muchy i inne owady, a w nyży – ślimaki.

O opisywanym obiekcie brak wzmianek w literaturze speleologicznej.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ, dokumentację szczeliny sporządziła I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego we wrześniu 2002 r. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Suunto oraz taśmy parcianej.
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).