Nyża znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Niebieskim szlakiem prowadzącym na Czerwone Wierchy docieramy w pobliże źródełka w Wodniściaku, skąd wznosimy się niewyraźnymi perciami zwierzęcymi, wiodącymi przez gęsty las w kierunku Przełęczy Siwarowej. Nie dochodząc do niej skręcamy w prawo do góry, pod skały Zagonnej Turni (dawniej nazywanej Turnią Schodki), do żlebu z osypującym się piargiem. Dalej idziemy pod skałami starą, niewyraźną drogą „przez Schodki”, do małego siodełka, z którego strome trawy prowadzą do górnej części żlebu. W jego skalnym ograniczeniu widać otwór nyży. Dojście bez trudności, zwiedzanie łatwe.

Otwór jest obszerny, położony pod dużym okapem. Prowadzi do szczelinowej nyży. Jej dno wznosi się stromo przechodząc w śliski prożek, jedynie końcowy fragment szczeliny jest poziomy. Południową ścianę tworzy płyta silnie nachylona ku NW. W jej środkowej części, nad zwężeniem szczeliny, znajduje się wąska półka.

Nyża rozwinęła się w wapieniach serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów), na szczelinie o kierunku W–E, nachylonej ku NW. Strop jest spękany, kruchy. Namulisko w dolnej części tworzy głównie gleba, nad prożkiem i na półce – osad gliniasty.

Nyża jest wilgotna, bez przewiewu. Światło sięga do końca. Roślinność kwiatowa występuje do prożka, na ścianach rozwijają się glony, mchy i porosty.Przy otworze zauważono ślimaki.

Nyża mogła być znana od dawna, prawdopodobnie ze względu na małe rozmiary brak o niej wzmianek w literaturze speleologicznej.

W 1979 r., podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ jej dokumentację sporządziła I. Luty z zespołem. Fotografię otworu wykonała I. Luty. Pomiary przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).