Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Doliny Białego idziemy stromym trawiastym stokiem do najwyższej części Żlebu Banie i wchodzimy na Wyżnią Suchą Przełęcz. 20 m powyżej niej wspinamy się w górę ścianką 5 m (II), następnie wąskim zachodzikiem na prawo, do piarżystego żlebku, położonego poniżej Juhaskiej Groty. Na ścianie i zachodziku są pręty ze stali zbrojeniowej, ułatwiające dojście. Żlebem tym łatwo do góry, do poszukiwanego otworu. Droga jest dość trudna, lina do asekuracji przydatna. Zwiedzanie łatwe.

Opis wg Kowalskiego (1953a): „Jaskinia jest jakby częściowo zasklepionym żlebem skalnym. Otwór znajduje się w ścianie Giewontu, ponad stromym piarżyskiem nad przepaścią. Poza nim obszerna komora 23 m długa, a 5 m szeroka, ma dno wznoszące się w głąb pod kątem 45°. Ponad otworem leży wielkie okno skalne, widoczne dobrze z Zakopanego, nazwane przez Zaruskiego „Orlim Oknem”.

Grota rozwinęła się w wapieniach urgonu płaszczowiny Giewontu. Wg Zwolińskiego (1955b) powstała przy udziale krótkich przepływów podziemnych wód opadowych przesiąkających na pewnej przestrzeni przez stromo zapadające warstwy wapieni. Dno pokryte jest głazami z próchnicą, stale przemywanymi przez wodę. Osady jaskini zbadał Wójcik(1966a).

Cała grota jest jasna. Zimą leży w niej śnieg, który zachowuje się długo na wiosnę. Roślinność jest uboga, rozwija się tylko na ścianach.

Grotę po raz pierwszy zwiedzili w dniu 30.08.1907 r. M. Zaruski z A. Znamięckim, B. Romaniszynem i przewodnikiem Stanisławem Gąsienicą-Byrcynem. Przed jaskinią znaleźli oni resztki drewnianego krzyża postawionego tu w latach osiemdziesiątych XIX w. w miejscu, w którym natrafiono na zwłoki zabitego pasterza. Obecnie nie ma śladu krzyża. Opis groty opublikowali odkrywcy w r. 1907, potem powtórzył go Zaruski w r. 1914 i 1923. Opis ten powtarza również Szokalski (1934), ponadto o grocie wspominają Wrzosek (1933) i Fleszarowa (1933). Zwiedzana bywa rzadko.

Plan i opis groty datowany na 10.08.1951 r. opracował K. Kowalski. Dane zaktualizowała I. Luty (2009). w październiku 2017 r. F.Filar wykonał zdjęcie górnego otworu (Orle Okno) i skorygował jego współrzędne geograficzne, a w listopadzie tego roku wykonał zdjęcie dolnego otworu.
Plan opracowany wg K. Kowalskiego.

Znamięcki, Romaniszyn, Zaruski, M. 1907 (wiadomość o odkryciu, droga, opis); Wrzosek, A. 1933 i Danysz-Fleszarowa R. 1933, Szokalski, J. 1934 (wymieniają); Kowalski, K. 1953a (plan i opis); Zwoliński, S. 1955b (wzmianka, geneza); Wójcik. Z. 1966a (osady); Borowiec, W. i in. 1977 (dane morfometryczne); TATRY POLSKIE1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1991 (plan, przekrój i opis inwentarzowy). Cywiński, W. 1994 (opis dojścia i groty); Paryski, W. H., Paryska, Z. 1995 (notatka encyklopedyczna).