Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Doliny Miętusiej niebieskim szlakiem wiodącym zboczem Skoruśniaka do Żlebu Wodniściak, dalej perciami przez gęsty las i piargi podchodzimy do Przełęczy Siwarowej. Stąd idziemy nieco ku SE i schodzimy Kamiennym Żlebem, aż do filara ograniczającego od NE skały Zagonnej Turni (w górnej części filara widać duży, charakterystyczny okap). Tu skręcamy pod skałą na prawo do góry, do otworu położonego u podnóża jej wschodniej ściany, w pobliżu żlebu. Inny wariant dojścia prowadzi z Wyżniego w Dolinie Małej Łąki przez Piargi pod Zagonem, dalej na prawo małym żlebkiem do Siwarowego Siodełka. Stąd nieco do góry trawersujemy przez las, kosówki, trawy i płyty do górnej części Kamiennego Żlebu, którym docieramy do otworu Nyży z Kozicami T.D-12.16. Dalej trawersujemy zbocze w kierunku żebra skalnego biegnącego równolegle do Kamiennego Żlebu. Najwybitniejsza ze skałek żebra wyglądem przypomina psa. Przez przełączkę w tej skałce przechodzimy do trawiastego, stromego żlebu, którym idziemy do góry, aż do końca traw. Ukryty w wysokich trawach otwór Jaskini Błotnej znajduje się u podstawy skał, w miejscu, gdzie wspomniane już żebro dochodzi do ścian i stromych upłazów zamykających żleb. Dojście i zwiedzanie bez trudności. Miejscami nieco eksponowane.

Otwór jest trójkątny, o wymiarach 1x1 m. Prowadzi do niewielkiej nyży, z której przez niski przełaz (0,6x0,25 m) dostajemy się do prawie prostego, mytego korytarza. Na początku ma on kształt rury freatycznej (0,7x0,8 m) z wyżłobioną w dnie rynienką. Po 7 m, na poprzecznym uskoku, korytarz gwałtownie rozszerza się i zmienia charakter - dno i strop szczeliny są tu płaskie. Dalej, za 0,5-metrowym prożkiem w dół ciąg lekko opada, aż do zwężenia, za którym po grząskiej glinie z kałużami dochodzimy do niewielkiej, zamulonej salki o dnie opadającym na prawo.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu łuski Turni Rabowskiego (seria wierchowa), na szczelinie o kierunku E–W. Jest myta, bez nacieków. Namulisko we wstępnej nyży tworzy gruz wapienny i gleba, rurowaty odcinek korytarza jest skalny, bez osadów, dalej występuje mokra glina z piaskiem kwarcowym i okruchami wapieni. Przed zwężeniem ciągu w namulisku widać nagromadzenie kości nietoperzy, gryzoni i większych zwierząt.

Światło rozproszone dociera do 12 m w głąb. Jaskinia jest wilgotna, a w końcowej części mokra. Bywa okresowo zalewana przez wodę (ślady gliny widać na ścianach i stropie niżej położonej części groty). Przewiewu brak.

Bujna roślinność kwiatowa rozwija się we wstępnej nyży, do 7 m występują mchy i porosty. Faunę reprezentują ćmy i komary, oraz nietoperze, bywają też większe zwierzęta, o czym świadczy obecność kości w osadach.

Jaskinię odkryli w dniu 7 lipca 1959 r. grotołazi zakopiańscy W. Habil i S. Wójcik, który 19 września zwiedził grotę wraz z J. Rudnickim i Z. Wójcikiem. Pierwszą wzmiankę o odkryciu zamieścił Wójcik (1960g). Habil (1961) podał dokładniejszy opis położenia otworu i wnętrza jaskini, a Wójcik (1966a)opisał jej osady.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w 1975 r. wykonano szkic położenia otworu na podstawie ciągu busolowego przeprowadzonego pod kierownictwem P. Kulbickiego. W dniu 28 sierpnia 1977 r. dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy K. Pohoskiego. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu wykonał Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca w dniu 17 sierpnia 1981 r. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).

Wójcik, Z. 1960g, [Krygowski, W.] x.y. 1961 (informacje o odkryciu); Habil,W. 1961 (opis położenia i jaskini, szkic położenia otworu); Wójcik, Z. 1966a (opis osadów, dane morfometryczne, lokalizacja na mapie w skali 1:200000); Wójcik, Z 1968 (wzmianka o osadach, lokalizacja na mapce); Borowiec, W. i in. 1977,1878 (dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Luty, I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).

Wójcik, S. 1959 - sprawozdanie (wzmianka o odkryciu); Wójcik, S. - Inwentarz (wymienia).