Państwowy Instytut Geologiczny

Państwowy Instytut Badawczy

Jaskinie Polski


Dane szczegółowe jaskini


Nazwa Jaskinia Zawaliskowa w Długim Giewoncie
Inne nazwy
Nr inwentarzowy T.D-14.03
Region Tatry
Współrzędne WGS84 λ: 19°56′29,35″, φ: 49°15′07,72″
Gmina Zakopane (gm. miejska)
Powiat tatrzański
Województwo małopolskie
Właściciel terenu Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy
Podstawa ochrony
Ekspozycja otworu ESE
Pozostałe otwory
Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] 1805
Wysokość względna [m] 430
Głębokość [m] 4,90
Przewyższenie [m] 1,70
Deniwelacja [m] 6,60
Długość [m]
w tym szacowane [m]
51
Rozciągłość horyzontalna [m]
Położenie geograficzne W lewym orograficznie stoku Doliny Kondratowej, na południowym zboczu Długiego Giewontu, tuż pod granią, w skałach jej środkowej części.
Opis drogi dojścia do otworu
Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Niebieskim szlakiem wiodącym z Kuźnic przez Kalatówki idziemy w kierunku przełęczy Kondrackiej. Około 350 metrów za schroniskiem na Polanie Kondratowej skręcamy ze ścieżki na prawo w Suchy Żleb. Podchodzimy nim przez trawy i maliny spotykając zwierzęce perci, aż pod kosówki ciągnące się szerokim pasem poniżej grani. Kilkadziesiąt metrów ku W od osi żlebu odnajdujemy dogodne przejście przez kosówki (perć zwierzęca) i nad nimi trawersujemy do góry, na prawo (ku E), w kierunku zawaliska wielkiego obrywu bloków, widocznego tuż pod granią. Wspinamy się po głazach do miejsca, gdzie podchodzą one najwyżej pod grań. Tam, pod ścianą, odnajdujemy otwór poszukiwanej jaskini, zasłonięty nieco dużymi blokami. Można też dotrzeć do opisywanej jaskini trawersując pod granią od Szczerby w Giewoncie lub trudniej, drogą (trudności II) od Wrótek wiodącą granią, częściowo po jej północnej stronie. Dojście i zwiedzanie bardzo łatwe.
Opis jaskini

Otwór o wymiarach około 1,4x1,3 m prowadzi do obszernej nyży wstępnej o długości ponad 3 m. Pod jej okapem, za dużym głazem, przy północnej ścianie znajduje się ciasne wejście (około 0,6x0,5 m ) do pochyłej studzienki w zawalisku. Ma ona 1,7 m głębokości i sprowadza do obszerniejszego korytarza. Na lewo (ku S) korytarz wznosi się i po 3 m kończy, a na prawo niski przełaz (2x0,3 m ) wiedzie do rozszerzającego się szybko, poziomego, niskiego ciągu. Ciąg ten ma przekrój prawie poziomej soczewki (lekko nachylonej ku NW) o szerokości 4–6 m i wysokości 0,7–1 m. Dno pokrywa rumosz wapienny i większe wanty. Po około 8 m , przy lewej ścianie opada 1,5-metrowy prożek. Na prawo stąd wznosi się kilkumetrowe odgałęzienie zakończone prześwitem do powierzchni (widać światło dzienne, jest jednak zbyt nisko, aby przejść bez rozgrzebania kamieni). Pod prożkiem ciąg, wiodący dalej ku NE, przechodzi w rozległą komorę zawaliskową o wymiarach około 15x4–5 m. Przy jej lewej ścianie wiedzie rodzaj wąskiego (0,6–0,8 m ) „nibykorytarzyka”, ograniczonego z prawej strony stopniem skalnym o zmiennej wysokości (do 1,8 m). Ten pionowy stopień jest krawędzią gigantycznego bloku skalnego wznoszącego się stromo w kierunku prawej ściany (w środkowej części komory – częściowo pionowym progiem), aż do wypłaszczenia pod niskim w tym miejscu, pociętym uskokami stropem. W NE części komory, spągowy blok oddzielony jest od prawej ściany wąską (0,4 m) szczeliną. W SW części komory, nad wielkimi wantami, widać niszę o poziomym dnie, podchodzącą blisko powierzchni (namyta niedostępnymi szczelinami gleba). Idący od ww. 1,5-metrowego prożka „nibykorytarzyk” przy lewej ścianie, po 12 m zakręca na prawo, wznosi się i 6 m dalej, nad małym prożkiem, kończy zawaliskiem (widać w nim namytą glebę). Przy zakręcie na wprost wiedzie w głąb skały kilkumetrowa, zwężająca się szczelina z przewiewem.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmu (seria wierchowa, fałd Giewontu), w strefie silnych spękań tektonicznych. Ma charakter zawaliskowy. Jej geneza prawdopodobnie związana jest z powstaniem wielkiego obrywu. We wnętrzu widać młode przesunięcia tektoniczne o znacznych zrzutach. Na ścianach w kilku miejscach występują drobne nacieki grzybkowe. Namulisko buduje głównie gruz i rumosz wapienny oraz duże wanty, w głębi z domieszką gliny oraz w partiach położonych blisko powierzchni – gleby. Na namulisku widać odchody nietoperzy i gryzoni.

Jaskinia jest wilgotna. Światło od otworu i prześwitu sięga do kilku metrów; komora i część niskiego ciągu jest zupełnie ciemna. We wnętrzu wyczuwa się przewiew. Rośliny kwiatowe, mchy, paprocie, glony i porosty obecne są w nyży wstępnej. Nieco mchu i porostów sięga pod studzienkę wstępną, a na glebie w niszy nad komorą znaleziono pleśnie i białe grzyby. Występują owady troglokseniczne oraz nietoperze.

Historia badań
Historia eksploracji

Pierwszą informację o jaskini zawierającą jej opis, opis położenia i fotografię wylotu studzienki zamieścił W.W. Wiśniewski (1990b). Zwiedził on grotę w dniu 18 czerwca 1989 r. wraz z K. Bębenkiem, po usunięciu z otworu paru kamieni.

Historia dokumentacji

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ, dokumentację jaskini sporządziła w dniu 23 października 2000 r. I. Luty, częściowo przy współpracy M. Kropiwnickiej. Znaleziono wówczas we wnętrzu starą puszkę po konserwie oraz kawałek folii. Pomiary przeprowadzono za pomocą busoli Silva i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona Nie
Literatura
Wiśniewski, W.W. 1990b (opis położenia i jaskini, fotografia); Jaskinie TPN 2002b (plan i opis inwentarzowy).
Materialy archiwalne
Autorzy opracowania Izabella Luty
Redakcja Jerzy Grodzicki
Stan na rok 2010
Grafika, zdjęcia Podgląd grafiki plan
Nazwa: Autor: Data wprowadzenia:
Zdjęcie