Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Niebieskim szlakiem wiodącym z Kuźnic przez Kalatówki idziemy w kierunku przełęczy Kondrackiej. Około 350 m za schroniskiem na Polanie Kondratowej skręcamy ze ścieżki na prawo, do Suchego Żlebu. Podchodzimy nim przez trawy i maliny spotykając zwierzęce perci, aż pod kosówki ciągnące się szerokim pasem poniżej grani. Kilkadziesiąt metrów ku W od osi żlebu odnajdujemy dogodne przejście przez kosówki (perć zwierzęca) i nad nimi idziemy ponad 200 metrów stromo do góry i jednocześnie na lewo (ku W), do dużej ukośnej szczeliny (Rudej Nyży T.D-14.02), widocznej pod skałami grani. (Można tu też dotrzeć trawersując od Szczerby w Giewoncie). Około 30 m wyżej i około 30 m na prawo od Rudej Nyży, nad zachodem w ścianie, widać dolny otwór poszukiwanej studni. Docieramy do niego wspinając się kilkadziesiąt metrów trawiasto-skalistym stokiem (płytkim żlebem) po lewej stronie Rudej Nyży T.D-14.02 na grań, dalej granią na prawo (ku E), następnie około 30 m wąskim zachodem w ścianie, porośniętym trawą i kosówkami. Do górnego otworu można dojść wspinając się dalej wąską, eksponowaną granią, lub przez studnię (wspinaczka o trudności II). Inny wariant dojścia: drogą taternicką wiodącą od Wrótek granią Długiego Giewontu (trudności II). Dojście i zwiedzanie dość trudne, eksponowane, krucho.

Za obszernym otworem górnym (1,5x0,8 m) prawie pionowo opada szczelinowa studnia o szerokości około 0,7 m. Uchodzi ona około 7 m niżej, na półce w ścianie, pod okapem, jaki tworzy warstwa wapienna. W studni wiszą wielkie, zaklinowane bloki wapienia.

Studnia rozwinęła się na rozmytej szczelinie międzywarstwowej w wapieniach malmu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Ściany są silnie zwietrzałe, namulisko tworzy gruz wapienny, a przy otworze gleba.

Wilgotność, temperatura i przewiew zależne są od warunków atmosferycznych. Światło rozproszone sięga do końca. Przy otworach rozwijają się rośliny kwiatowe i paprocie, w głębi mchy i porosty. Występują owady.

Studnia była znana od dawna. Położona jest przy dość często odwiedzanej drodze wiodącej granią Długiego Giewontu, opisywanej już w przewodniku J. Chmielowskiego (1907). Pierwszą informację o studni i opis jej położenia podał M. Zaruski (1914).

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ latem 1979 r. zwiedził ten obiekt J. Miastkowski, nie przekazał jednak notatek. W dniu 18 czerwca 1989 r. W.W. Wiśniewski wspiął się studnią od dolnego otworu. Zamieścił on opis położenia tego obiektu, schematyczny przekrój, a także fotografię górnego otworu (Wiśniewski, 1990b). Fotografię dolnego otworu wykonała I. Luty jesienią 2000 r., a dokumentację w dniu 16 czerwca 2001 r. przy współpracy J. Witkowskiego. Pomiary wykonano busolą Suunto i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zaruski, M. 1914 (opis położenia); Wiśniewski, W.W. 1990b (opis położenia, szkic przekroju, fot. górnego otworu); Cywiński, W. 1994 (wzmianka przy opisie drogi wiodącej granią); Jaskinie TPN 2002b (plan, przekrój i opis inwentarzowy).