Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Kuźnic idziemy zielono znakowaną drogą wiodącą Doliną Bystrej do ujścia Kasprowego Potoku, następnie prosto, drogą prowadzącą prawym orograficznie zboczem Doliny Goryczkowej, pod Myślenickiemi Turniami, w kierunku wyciągu narciarskiego. W miejscu, gdzie droga ta przebiega najbliżej skał Myślenickich Turni, poniżej skałki wysuniętej najdalej na zachód, skręcamy na lewo, na strome zbocze porośnięte krzewami i drzewami. Po kilkudziesięciu metrach docieramy do otworu Jaskini Goryczkowej (T.D-16.01) położonej pod tą skałką. Stąd idziemy około 20 m na lewo (ku NE), do góry, pod skałami, dalej skalisto-trawiastym zboczem nieco na prawo, do otworu Nyży pod Myślenicką Szczeliną T.D-16.07. Następnie wspinamy się nieco na prawo, do góry, na trawiastą półkę w skale. Dalej trawersujemy kilkanaście metrów tą wąską półką ku SW. Z końca półki wspinamy się 3-metrowym prożkiem (III) do poszukiwanego otworu. Częściowo zasłania go duży, uschnięty świerk (inny, wyrwany, wisi nad otworem). Do bocznego otworu, położonego na wąskiej półce skalnej nad ścianą, docieramy przez jaskinię. Dojście trudne, zwiedzanie bez trudności.

Główny otwór ma 3,9 m szerokości i 1,5–2 m wysokości, a południowy (boczny) ma wymiary 0,6x0,6 m. Główny otwór wiedzie do niszy wstępnej, głębokiej na około 2 m.  Na wprost wznosi się dość obszerny, 3-metrowy korytarz, którym docieramy do komórki wysokiej na ponad 3 m, utworzonej na skrzyżowaniu szczelin. Ku ENE (na lewo) odchodzi stąd wąska, krótka szczelina, a ku E (na wprost), za niskim przełazem, ciasny korytarzyk z małą niszą po prawej stronie. Zakręca on na poprzecznej szczelinie ku NE i zwęża się. Po ponad 3 m zaczyna meandrować: zakręca na lewo i zaraz na prawo (trudny zacisk), znów lekko na prawo (zacisk). Dalej dno nieco opada, a korytarzyk staje się dość wysoką szczeliną biegnącą ku ENE, nadal niezwykle wąską, zaciskową, o ścianach pokrytych dobrze wykształconymi naciekami grzybkowymi. Szczeliny nie przebyto do końca, ma ona jednak zapewne połączenie z korytarzem Myślenickiej Szczeliny, w którym przejście jest zasypane namuliskiem. 

Wracamy do komórki. Ku SSW (na prawo) biegnie stąd wysoki korytarz. Po kilku metrach, przed jego końcem, odchodzi na prawo i zakręca znów na lewo meandrujący, ciasny ciąg. Prowadzi on do drugiego otworu jaskini.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach (seria wierchowa, fałd Giewontu), na krzyżujących się szczelinach. Ściany głównej części groty są zwietrzałe, miejscami pokryte naciekami grzybkowymi (szczególnie duże, brązowe grzybki występują w szczelinie ENE). Namulisko tworzy glina i autochtoniczny gruz wapienny, a także wanty oberwane ze stropu. Znaczną część osadu stanowi materiał allochtoniczny: żwirowo-piaszczyste namulisko zawierające też otoczaki granitoidów o średnicy kilku centymetrów. Przy otworze występuje gleba.

Główna część jaskini jest sucha, jedynie szczelina ENE jest zwykle wilgotna. Światło rozproszone sięga do końca partii między otworami, korytarz NE jest ciemny. Wyczuwa się przewiew.

Przy otworach rozwijają się rośliny kwiatowe (niezbyt liczne), które sięgają do około 6 m w głąb groty. Widać też glony i mchy.

W jaskini zimują nietoperze oraz owady troglokseniczne (m.in. Triphosa dubitata), przy otworach zauważono ślimaki. Podczas wycieczki odbytej 24 września 1971 r. przez I. Luty i W. Przybyszewskiego znaleziono w głębi komory czaszkę dużego zwierzęcia (prawdopodobnie kozicy).

Kowalski (1955a) zbadał jej faunę. Obserwacje geologiczne i wyniki badania osadów przedstawił Wójcik (1960b,1966a,1979).

Jaskinię odkrył w dniu 13 maja 1933 r. S. Zwoliński w towarzystwie M. Pawlikowskiego (syna Jana Gwalberta). S. Zwoliński w swoim notatniku (wydanym w 1993 r.) zawarł opis położenia i groty oraz szkicowy plan.

Kowalski (1953a) zamieścił plan i opis jaskini datowany na 11 sierpnia 1952 r. Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ, obserwacje terenowe w jaskini oraz pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowo-taśmowego wykonała I. Luty przy współpracy L. Młynarskiego w dniu 18 lipca 1979 r. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. W dniu 14 grudnia 2000 r. I. Luty pokonała część ciągu NE, prawdopodobnie nie zwiedzaną wcześniej, oraz wykonała pomiary jaskini przy współpracy W. Morgi, za pomocą zestawu Silva i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Zwoliński, S. 1933 (opis); Kowalski, K. 1953a (plan i opis); Kowalski, K. 1955a (fauna, niektóre dane morfometryczne); Zwoliński, S. 1955b (wzmianka o genezie kilku małych grot w tej okolicy, nie podaje nazw, lecz wzmianka z pewnością dotyczy opisywanej groty); Zwoliński, S. 1958 (wzmianka bez nazwy); Wójcik, Z 1960b (osady); Wójcik, Z. 1966a (uwagi o osadach, genezie, niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapkach, w tym geologicznej); Kozik, A. 1972 (podaje długość); Borowiec W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne); Parma, Ch., Rajwa, A. 1968 (wzmianka dotycząca historii odkrycia); Tatry Polskie 1976 (lokalizacja na mapie 1:10000); Wójcik, Z. 1979 (uwagi o genezie i jej związku z przebiegiem zlodowaceń); Kardaś, R. M. 1980a (wzmianka o pracach inwentaryzacyjnych, bez nazwy); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, orientacyjna lokalizacja na mapie); Zwoliński, S. 1993 (opis odkrycia, położenia, groty, szkicowy plan); Jaskinie TPN 2002b (plan i opis inwentarzowy).