Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki nad Wyżnie, przez las do miejsca, gdzie na wschód odgałęzia się zarośnięty lecz wyraźny Żleb pod Dziurą. Podchodzimy nim (lub docieramy do jego wyższych partii od źródełka w Głazistym Żlebie) aż w pobliże otworów Jaskini Śpiących Rycerzy T.D-12.01, następnie pod skałami skręcamy na lewo (ku NW). Kilka metrów za bocznym (dolnym) otworem wspomnianej jaskini wspinamy się (łatwo) trawiasto-skalistym kominkiem do półeczki przy dolnym (zbyt ciasnym aby przejść) wylocie poszukiwanej dziury i dalej 3-metrowym, przewieszonym, trudnym prożkiem do jej otworu. Jest on dobrze widoczny w ścianie, na lewo od otworów Jaskini Śpiących Rycerzy. Dojście w końcowym fragmencie trudne, zwiedzanie łatwe.

Owalny otwór o szerokości 0,6 m i wysokości 1,05 m wiedzie do mytego, poziomego na początku korytarza, który przechodzi dalej w szczelinę zwężającą się ku dołowi. Po zablokowanych w niej wantach schodzimy do dna. Wstecz szczelina uchodzi na powierzchnię terenu poniżej otworu, jest jednak zbyt wąska aby przejść; na wprost – po kilku metrach następuje rozdzielenie szczeliny na dwie krótkie, zakończone ślepo odnogi.

Dziura rozwinęła się w wapieniach urgonu należących do wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów), na rozmytej szczelinie o kierunku 60̊. Namulisko tworzy głównie rumosz wapienny oraz glina i piasek z domieszką drobnych otoczaków. Na dnie szczeliny, w jej niedostępnej części występuje gleba.

Szczelina jest wilgotna. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło odbite dociera do końca. Przy dolnym wylocie, do kilku metrów w głąb, rozwijają się rośliny kwiatowe, mchy i porosty. Faunę reprezentują owady.

Brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze speleologicznej do czasu zinwentaryzowania go, chociaż otwór mógł być zauważony przez grotołazów zakopiańskich badających Jaskinię Śpiących Rycerzy.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację szczeliny sporządziła w okresie 23–27 lipca 1980 r. I. Luty przy współpracy W. Skierniewskiego, a fotografię otworu wykonał T. Ostrowski. Przeprowadzono wówczas również pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowego. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą.
Zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Luty, I. 1989b (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).