Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki nad Wyżnie, przez las do miejsca, gdzie na wschód odgałęzia się zarośnięty lecz wyraźny Żleb pod Dziurą. W skałce nad żlebem znajdują się otwory Jaskini Śpiących Rycerzy. Podchodzimy żlebem lub wtrawersowujemy do niego od źródełka w Głazistym Żlebie, następnie trawersujemy na lewo, pod skałami omijając boczny otwór tej jaskini. W odległości około 30 m ku W od tego otworu wznosimy się około 25 m stromym żlebkiem trawiasto-gliniastym pod wyższy pas skałek. Omijamy otwór Jaskini Śpiących Rycerzy Wyżniej i idziemy półką 10 m przez zarośla na prawo, nieco do góry (ku S), a za narożnikiem skały schodzimy 5 m do zasłoniętej smrekiem platformy nad urwiskiem. Na platformie, pod skałką, znajduje się poszukiwany otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór o szerokości 1,5 m i wysokości 0,9 m wiedzie do prostego, poziomego korytarza. Korytarzyk jest na początku niski, a za odejściem na lewo bocznej, krótkiej szczeliny – zwęża się. Dalej następuje gwałtowne obniżenie ciągu, za którym jest wysoka na 3,5 m , szczelinowa komórka zakończona zawaliskiem.

Dziura rozwinęła się w wapieniach urgonu należących do wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Ma charakter nieco rozmytej szczeliny. Namulisko tworzy rumosz wapienny oraz glina i piasek, a przy otworze – gleba.

Szczelina jest wilgotna. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło dociera do 4 m. Przy otworze, rozwijają się rośliny kwiatowe oraz paprocie, mchy i porosty. Faunę reprezentują owady, ślimaki i chrząszcze.

Brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze speleologicznej do czasu zinwentaryzowania go, chociaż mógł on być znany grotołazom zakopiańskim badających Jaskinię Śpiących Rycerzy w końcu lat pięćdziesiątych naszego wieku.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację szczeliny sporządziła w okresie 23–27 lipca 1980 r. I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego, który sfotografował otwór. Przeprowadzono wówczas również pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowego. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą.
Zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Luty, I. 1989b (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).