Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żółto znakowanym szlakiem wiodącym Doliną Jaworzynki idziemy do miejsca, gdzie odgałęzia się na prawo Żleb pod Czerwienicą. Percią wiodącą wschodnim zboczem tego żlebu, a następnie przechodzącą na zachodni stok, docieramy do Wyżniej Polany Jaworzynki. Stąd podchodzimy na prawo, około 100 m żlebem Rynna, aż do niewielkiej skałki (Skrzynia) tworzącej próg w żlebie. Omijamy ją po lewej stronie i idziemy w lewo do góry. Po stu kilkudziesięciu metrach docieramy przez las do skał. Trawersujemy u podnóża najwyższej ściany tej grupy skał (z widocznym w niej z daleka otworem Schroniska Jasnego w Czubie Jaworzyńskiej T.D-17.11), dalej nieco do góry przez las, ku SE, pod turniczkę w kształcie iglicy, oddzieloną od głównego pasa skał małą przełączką. Za turniczką idziemy do góry, pod skały i trawersujemy dalej około 25 m usypisko skalne (aktualnie zupełnie zarośnięte krzewami i drzewami). W górze usypiska, około 20 m nad niewyraźną percią, widać już u stóp skałki duży otwór poszukiwanego schroniska. Dalszy lecz łatwiejszy orientacyjnie wariant drogi wiedzie percią prowadzącą do Jaskini Magurskiej T.D-18.01. Idziemy nią pod wschodnią część skał Turni Jaworzyńskich, dalej na prawo, do przełączki między skałami południowej części Czuby Jaworzyńskiej a niewielką turnią. Z przełączki trawersujemy ku N i dostrzegamy niebawem poszukiwany otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór o kształcie zbliżonym do prostokąta ma około 2,5 m szerokości i około 3,5 m wysokości. Wiedzie on do obszernego schroniska (około 2,5x3,5 m). Jego dno na początku wznosi się, dalej jest poziome. W głębi odchodzi na lewo ślepa, krótka szczelina, a na wprost - niewielka, niska nyża o poziomym dnie, zakończona zwężającą się szczeliną.

Schronisko powstało w wapieniach malmo-neokomu (seria wierchowa, fałd Giewontu) na skrzyżowaniu szczelin. Przebiega w kierunku NE–SW. Ściany są gładkie, nieco zwietrzałe, omszałe. Namulisko tworzy rumosz wapienny i gleba, w głębi, w niszy, występuje osad gliniasto-piaszczysty.

Wilgotność zależna jest od warunków atmosferycznych panujących na powierzchni terenu. Przewiewu brak. Światło sięga do końca. W strefie okołootworowej rozwijają się rośliny kwiatowe, a w głębi (na ścianie SW, w nyży i w szczelinach) – mchy, glony i porosty. Występują owady.

Grota znana była od dawna. Według informacji ustnej E. Winiarskiego ukrywali się w niej partyzanci w okresie II wojny światowej. Zwoliński (1955b) zamieścił wzmiankę o licznych wnękach w turniach Czuby Jaworzyńskiej, nie podając jednak ich nazw ani opisów. Być może wzmianka dotyczy również tego schroniska. Na jego północno-zachodniej, pionowej ścianie, blisko końcowej nyży, na wysokości 1 m, znajdują się wykute w skale cyfry: 496 lub 498 (są one już dość zatarte) oraz znak Polski walczącej, różne inicjały i napisy (m. in.: SMOK).

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ dokumentację groty sporządziła w dniach 2 i 10 lipca 1981 r. M. Kropiwnicka przy współpracy J. Iwanickiego (jr.) i A. Sadowskiej. Do pomiarów użyto busoli Freiberg i taśmy parcianej. W dniu 30 lipca 1981 r. I. Luty przy współpracy M. Kapełusia uzupełniła obserwacje terenowe i wykonała pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowo-taśmowego. Dane zaktualizowała I. Luty (2009). Lokalizacja została skorygowana w oparciu o mapę topograficzną Tatr (http://maps.geoportal.gov.pl) w 2013 r przez J. Grodzickiego. Uwaga: lokalizacja jaskiń przedstawiona na tej mapie jest nieprawidłowa!
Plan opracowali M. Kropiwnicka, J. Iwanicki (jun.) i A. Sadowska.

Zwoliński, S. 1955b (wzmianka o występowaniu i genezie schronów w tej okolicy, bez nazw, może dotyczyć opisywanego obiektu); Tatry Polskie 1976 (lokalizacja na mapie 1:10000); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Kardaś, R. M. 1980a (wzmianka o pracach inwentaryzacyjnych, bez nazwy); Jaskinie TPN 2002b (plan i opis inwentarzowy).