Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od mostku na Potoku Chochołowskim, na Polanie Trzydniówka idziemy ku N lewym (or.) zboczem, wznosząc się w kierunku wąskiego niezalesionego pasa na zboczu (pas ten pionowy, nie dochodzący do dna doliny, widoczny jest z drogi). W górze kontynuuje się on jako szeroki, płytki żleb, który podchodzimy pod tworzące w nim próg skałki. Trawersujemy pod skałkami (wapienie malmoneokomu) w prawo w dół (na E) nie obniżając się za bardzo, aby nie zejść pod rozpoczynające się tu niższe pasmo skałek (wapienie piaszczyste liasu). Po około 100 m natrafiamy na szeroki (2,2 m) choć niski, ukośny otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Schronisko jest ukośnym, zwężającym się ku końcowi korytarzykiem, rozwiniętym na szczelinie międzywarstwowej w wapieniach malmo-neokomu wierchowego synklinalnego pasma Zawiesistej. Strop, w wejściu niski, podnosi się nieco w głębi, schronisko kończy się obniżeniem stropu i ciasną szczeliną.

Nacieków brak. Namulisko stanowi rumosz i bloki wapienne z domieszką gliny. Po lewej stronie brak namuliska – dno tworzy nachylona ściana szczeliny.

Schronisko jest wilgotne, woda kapie ze stropu. Wnętrze dość ciasne, lecz światło sięga do końca.

W otworze roślinność kwiatowa, dalej glony sięgające niemal do końca. Badania T. Bielskiej wykazały obecność następujących roślin:

kwiatowe: Primula auricula L., Saxifraga aizoon Jacq., Saxifraga cernua L., Campanula polymorpha Witasek, Thymus pulcherrimus Schur, Fragaria vesca L., Hieracium villosum L., Knautia kitaibelii Borb., Carex firma Host, Carex sempervirens Vill., Gypsophila repens L., Pimpinella maior Huds,. Galium anisophyllum Vill., Androsace lactea L.

mszaki: (oznaczone przez J. Mickiewicz): Cratoneuron commutatum Roht, Tortella tortuosa Limpr., Distichium montanum Hag., Ctenidium molluscum Mitt., Grimmia sp.

Geologię opisał Z. Wójcik (1966a). Badania flory przyotworowej przeprowadziła T. Bielska (w: Jaskinie TPN 2000).

Data odkrycia nie jest znana. Po raz pierwszy sytuację geologiczną i osady opisuje Wójcik (1966a). Sytuacja ta i podana długość jaskini zgadzają się z niniejszą dokumentacją, natomiast wysokość względna różni się o 95 m. Wiąże się z tym również bliższe dna doliny położenie na szkicu sytuacyjnym. W rejonie tym nie znaleziono jednak żadnej innej jaskini, należy więc przyjąć, że jest to ten sam obiekt. Inne prace podające dane morfometryczne opierały się prawdopodobnie na publikacji Wójcika.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ materiały terenowe przy współpracy T. Bielskiej i M. Radomyskiej zebrał R. M. Kardaś w dn. 27.07.1977 r., a T. Bielska przeprowadziła badania flory przyotworowej. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował Rafał. M. Kardaś.

Wójcik, Z. 1966a (sytuacja geologiczna, osady, dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy); Bielska, T., Mickiewicz, J. 2000 (flora).