Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego - dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Hali na Stołach idziemy ścieżką wiodącą przez przełęcz ku Stawku i Załupę na Kominiarski Wierch. Nad Załupą, poniżej odpękniętego bloku (oglądany od dołu ma kształt mnicha) trawersujemy w prawo (na zachód) i nieco w górę śladami perci pod pas skałek z bardzo wyraźną, prawie poziomą szczeliną, o długości kilkudziesięciu metrów. W skałkach - tych, u ich podnóża widoczny jest duży otwór, którym zaczyna się jaskinia Suchy Biwak. Do dolnego otworu trawersujemy od otworu Suchego Biwaku trawiastą półką, położoną 3 m powyżej jej otworu, około 30 m w lewo (na wschód). Kierujemy się w stronę widocznego lejowatego zagłębienia za małą, odstrzeloną turniczką. Przez około 2 m prożek dostajemy się na położoną nad nim płasienkę, na którą wysypuje się stożek osypiskowy z dolnego otworu Awenu Odpęknietych Nacieków (dojście łatwe). Do górnego otworu można dostać się dwoma drogami. Od dolnego otworu Jaskini Lejowej Wyżniej (T.E-07.04) możemy trawersować na wschód kilkanaście metrów na turniczkę w żebrze skalnym. Z żeberka schodzimy w dół (na wschód) około 7 m do ukrytego w kosówce górnego, pionowego otworu jaskini. Łatwiej dojść można od górnego otworu Lejowej Wyżnej, podchodząc kilkanaście metrów w górę i trawersując przez żeberko do sąsiedniego żlebu, a następnie obniżając się w kosówki na jego lewym or. zboczu (bez trudności). Prawdopodobnie możliwe jest dojście żlebem od dołu. Otwór górny trudny do odnalezienia. Jaskinia łatwa, zwiedzanie nie wymaga użycia liny, w dolnym otworze zacisk, studzienkę pokonujemy zapieraczką. Dogodniejszy kierunek zwiedzania od góry

Górny otwór w przybliżeniu prostokątny, jest wlotem do studzienki. Studzienka ta, rozwinięta na szczelinie, ma szerokość od 0,6 do 1,0 m. Na głębokości około 4 m docieramy do dna południowej części studzienki. Przez 2 m prożek schodzimy na niższy poziom, którego dno stromo opada w kierunku krótkiego, dwumetrowego korytarzyka doprowadzającego do bardzo ciasnego (0,4 x 0,3 m) dolnego otworu. Otwór ten zasypywany jest przez osypujący się korytarzem rumosz.

Awen jest rozwinięty na szczelinie tektonicznej w utworach paraautochtonicznej serii wierchowej (prawdopodobnie wapienie malmo-neokomu). Na ścianach występują wietrzejące nacieki. Namulisko składa się z gruzu wapiennego i potrzaskanych szczątków nacieków z domieszką humusu. W dolnym otworze występują głównie okruchy polew naciekowych.

Awen jest wilgotny - woda kapie ze stropu, światło sięga do końca. Ruch powietrza niedostrzegalny. Roślinności i fauny nie obserwowano.

Jaskinia została odkryta latem 1966 r. przez członków Sekcji Grotołazów AKT Poznań.

Plan i opis opublikował Rösler (1967). W ramach inwentaryzacji jaskiń OW PTPNoZ dokumentację wykonał R. M. Kardaś przy współpracy M. i W. Burkackich w dniu 13. 07. 1976 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R. M. Kardaś.

Rösler A. 1967 (plan i opis), 1968 (opis, informacje o odkryciu); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie bez podania nazwy); Jaskinie TPN 1991 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).