Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Hali na Stołach idziemy ścieżką wiodącą przez przełęcz ku Stawku i Załupę na Kominiarski Wierch. Nad Załupą, poniżej odpękniętego bloku (oglądany od dołu ma kształt mnicha) trawersujemy w prawo (na zachód) i nieco w górę śladami perci pod pas skałek z bardzo wyraźną, prawie poziomą szczeliną, o długości kilkudziesięciu metrów. W skałkach – tych, u ich podnóża widoczny jest duży otwór, którym zaczyna się jaskinia Suchy Biwak, a w prawo od niego, pod płaskim okapem wschodni otwór Schronu przy Suchym Biwaku. Dojście bez trudności. Zwiedzanie jaskini łatwe.

Główny ciąg skręca w lewo. Korytarz wznosi się i staje coraz wyższy, maksymalną wysokość osiągając w około 12 m kominie. Stropu tego komina nie badano, lecz według Röslera (1967) kończy się on niedostępnym zaciskiem. Dalej strop ponownie się obniża (do około 1 m) i po około 9 m dochodzimy do końca głównego ciągu. Nieco wcześniej możemy się dostać do położonej po lewej stronie komórki, w której podczas kartowania występowały spore ilości lodu. Spływał on z krótkiego, zakończonego niedostępnym zwężeniem korytarzyka w stropie komórki, na jego krawędzi tworząc stalagnat i pokrywał prawie całe jej dno.

Jaskinia jest ciągiem niskich, zwaliskowych salek rozwiniętych wzdłuż płaszczyzn uławicenia w wapieniach malmo-neokomu (?) paraautochtonicznej serii wierchowej. Jedynie partie w okolicy kominów 12 m oraz 4,5 m mają inny charakter, są rozwinięte pionowo. Szata naciekowa słabo rozwinięta. Namulisko tworzą głazy i gruz, miejscami występuje nieco gliny.

Jaskinia jest wilgotna. Woda kapie ze stropu i występuje w postaci lodu pokrywającego miejscami dno, ściany i tworzącego nacieki (w kominku 4,5 m). Dane dotyczące zalodzenia oparte są na jednorazowych obserwacjach. Wobec braku wiadomości na ten temat w opisie Röslera (1967) można przypuszczać, że stan lodu w jaskini ulega znacznym wahaniom.

Światło sięga do pierwszej salki, a silnie rozproszone, w niewielkich ilościach, także do salki drugiej (z bocznego otworu).

Roślinność we wstępnym schronisku obfita, dalej występują mchy, sięgające za pierwsze przewężenie. Występują muchy, które zaobserwowano w pierwszej salce i w okolicach komina 12 m.

Jaskinia została odkryta przez członków Sekcji Grotołazów AKT Poznań latem1966 r.

Plan i opis opublikował Rösler (1967). W ramach inwentaryzacji OW PTPNoZ dokumentację jaskini wykonał R. M. Kardaś przy współpracy M. Burkackiego i M. Kardasia w dniu 14.07.1976 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R. M. Kardaś.

Rösler, A. 1967 (plan i opis), 1968 (opis. informacje o odkryciu); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie bez podania nazwy); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy).