Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Hali na Stołach idziemy ścieżką wiodącą przez przełęcz ku Stawku i Załupę na Kominiarski Wierch. Nad Załupą, poniżej odpękniętego bloku (oglądany od dołu ma kształt mnicha) trawersujemy w prawo (na zachód) i nieco w górę śladami perci pod pas skałek z bardzo wyraźną, prawie poziomą szczeliną, o długości kilkudziesięciu metrów. W skałkach – tych, u ich podnóża widoczny jest duży otwór, którym zaczyna się jaskinia Suchy Biwak (T.E-07.02). Otwór położony w tym samym paśmie skałek, u podnóża, w lewo i kilkanaście metrów wyżej niż Suchy Biwak. Dojście bez trudności. Jaskinia łatwa, nie wymaga użycia sprzętu wspinaczkowego.

Półokrągły okap nakrywa wstępną niszę, za którą ciągnie się wysoki korytarz. Po pokonaniu dwóch niskich prożków z want dochodzimy do rozszerzenia korytarza. Osiąga on tu swoją maksymalną wysokość (około 6 m). Na ścianach występują polewy naciekowe. Do końcowej, niskiej części korytarza dostać się możemy po pokonaniu progu o wysokości 3,4 m.

Do dalszych partii przedostajemy się przez niski przełaz pod prawą ścianą w pobliżu progu, lub nieco dalej krótkim korytarzem wchodzącym pod próg i łączącym się w prawo z kolejną salką. Jest to niska (do1,5 m) komórka z rumowiskiem skalnym. Przy jej końcu niskie przejście między wantami prowadzi w dół do obszernej salki z wielkimi wantami na dnie. Na ścianach tej sali występują wymycia. Podczas kartowania obserwowano tu niewielkie ilości lodu. Pod przeciwległą, w stosunku do wejścia do sali ścianą, ciasny otwór między wantami prowadzi do małej studzienki o głębokości 2,3 m. Podczas prac inwentaryzacyjnych ściany jej pokryte były lodem tworzącym polewy i stalaktyty. Z dna studzienki prowadzi krótki, ślepy korytarzyk między wantami.

Jaskinia rozwinięta jest prawdopodobnie w wapieniach malmo-neokomu paraautochtonicznej serii wierchowej. Prosty, szczelinowy korytarz głównego ciągu łączy się partiami zawaliskowymi z obszerną salką, w której oprócz zawalisk widoczne są wyraźne ślady przepływu wód. Namulisko stanowią głazy i gruz.

Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu, 13.07.1976 r. obserwowano występowanie lodu. Światło sięga do pierwszego prożka z want.

Roślinność pod okapem obfita, dalej – we wstępnych partiach korytarza – duże ilości mchów. W niskiej salce z rumowiskiem występowały rośliny bezzieleniowe. We wstępnych partiach występują owady.

Badania E. Sobiepanek (OW PTPNoZ) wykazały występowanie w lipcu i sierpniu 1978 r. szeregu okazów:

Diptera: Trichocera maculipennis, Mycetophila ruficollis, Heleomyza captiosa, Copromyza ciacidalis, Copromyza nigrina,

Jaskinię odkryli członkowie Sekcji Grotołazów AKT Poznań latem1966 r.

Plan i opis opublikował Rösler (1967). W ramach inwentaryzacji jaskiń OW PTPNoZ dokumentację jaskini wykonał R. M. Kardaś przy współpracy M. i W. Burkackich w dn. 13.07.1976 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R. M. Kardaś.

Rösler, A. 1967 (plan i opis), 1968 (opis, informacje o odkryciu); TATRY POLSKIE 1984 (zlokalizowana bez podania nazwy); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy).

Sobiepanek-Krzyżanowska, E. 1979 (fauna).