Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Hali na Stołach idziemy ścieżką wiodącą przez przełęcz ku Stawku i Załupę na Kominiarski Wierch. Nad Załupą, poniżej odpękniętego bloku (oglądany od dołu ma kształt mnicha) trawersujemy w prawo (na zachód) i nieco w górę śladami perci pod pas skałek z bardzo wyraźną, prawie poziomą szczeliną, o długości kilkudziesięciu metrów. W skałkach - tych, u ich podnóża widoczny jest duży otwór, którym zaczyna się jaskinia Suchy Biwak (T.E-07.02). Otwory znajdują się ponad ścianką tworzącą tu wklęsły łuk między otworami Suchego Biwaku i Mechatej z jednej strony a Awenu Odpękniętych Nacieków z drugiej strony. Przez tę ściankę (prawą jej częścią - trudności III), a następnie trawersując w lewo w górę docieramy do dna płytkiej załupy, w której znajduje się górny otwór jaskini. Do tego samego miejsca dotrzeć też można od górnego otworu Awenu Odpęknietych Nacieków np. po przejściu Awenu od dolnego otworu. Opis dojścia tą drogą podano w opisie wzmiankowanej jaskini (bez trudności). Do dolnego otworu dotrzeć można schodząc dnem załupy. Nie ma on praktycznego znaczenia, ponieważ od głównego ciągu dzielą go ciasne szczeliny. Jaskinia łatwa, wymaga jednak użycia kilkumetrowego odcinka liny oraz pokonania zacisku.

Górny otwór jest wąską szczeliną pod pionową ścianą załupy. Wygodnie jest tu skorzystać z liny, ponieważ początkowa ciasna pochylnia doprowadza do szerszego korytarza, do którego opada pionowym 2 m prożkiem (w sumie 4 m zjazdu). Przez niski prożek (l m) schodzimy do zakrętu korytarza. Na wprost zbyt ciasne dla przeciętnego człowieka szczeliny prowadzą do krótkiego korytarzyka zakończonego dolnym otworem. W prawo górny korytarz opada do obszernej, choć niezbyt wysokiej salki o dnie zasłanym głazami i gruzem. Występuje tu nieco nacieków (głównie grzybkowe). W prawo krótki, wysoki korytarz doprowadza do podstawy kominka. Kominkiem tym, po pokonaniu dwóch progów (3,5 i 2,6 m) dotrzeć można do krótkiego korytarzyka, zablokowanego wantami. Występują tu nacieki grzybkowe.

Główny ciąg kontynuuje się wychodzącym z dolnej części salki ciasnym i niskim, kilkumetrowym korytarzykiem. W najniższej jego części (najgłębiej położony punkt jaskini) pokonać trzeba zacisk. Odcinek ten został nazwany Zasłoną. Korytarz stopniowo staje się wyższy i obszerniejszy, zmienia charakter na szczelinowaty, a następnie rozszerza się w końcową salkę. Od Zasłony dno wznosi się ku górze i pokryte jest wantami, które tworzą niewysokie prożki. Na ścianach występują polewy naciekowe i stalaktyty. Salka końcowa jest najwyższą częścią jaskini, przy końcu wznosząc się nieco powyżej poziomu otworu.

Jaskinia rozwinięta jest w utworach paraautochtonicznej serii wierchowej. Są to wapienie malmo-neokomu lub leżące wyżej wapienie i dolomity środkowego triasu (brak obserwacji terenowych).

Namulisko stanowią głazy i gruz. Występują nacieki grzybkowe. Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Pod górnym otworem w lipcu 1976 r. występowały niewielkie ilości lodu i śniegu, światło oświetla jaskinię po okolice wejścia do pierwszej salki.

Roślinność występuje w otworach. Obserwowano pojedyncze okazy ciem, pająków oraz komary.

Jaskinia odkryta została przez członków Sekcji Grotołazów AKT Poznań latem 1966 r.

Plan i opis opublikował Rösler (1967). W ramach inwentaryzacji jaskiń OW PTPNoZ dokumentację jaskini wykonał R. M. Kardaś przy współpracy M. i W. Burkackich w dniu 13.07.1976 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R. M. Kardaś

Rösler, A. 1967 (plan i opis), 1968 (opis, informacje o odkryciu); TATRY POLSKIE 1984 (zlokalizowana bez podania nazwy); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy).