Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Tak jak do Schronu z Płytą E-5.6. Stąd kierujemy się ku zachodowi w stronę sąsiedniej skały oddalonej o ok. 100 m. Szczelina w Iwanówce znajduje się u podstawy zachodniej części skały, gdzie jest ona przecięta szczeliną dzielącą skałę na dwie części. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór obiektu tworzy szczelina wysokości 2,5 m rozwarta na 0,5 m. Za otworem szczelina kontynuuje się na długości 6 m, na końcu zwęża się i staje się niedostępna.

Schron rozwinięty jest w obrębie wapieni triasu środkowego serii paraautochtonicznej. Jest szczeliną tektoniczną rozwartą grawitacyjnie. Obecnie jest modelowany przez proces wietrzenia mechanicznego w strefie wymarzania. Ściany są lite, przy otworze zwietrzałe. Spąg tworzy autochtoniczny gruz skalny, a w otworze znajduje się humus.

Do wnętrza obiektu dociera światło rozproszone. Obiekt jest suchy, a jego mikroklimat uzależniony od warunków atmosferycznych. W otworze występuje roślinność w postaci: porostów, mchów, paproci i roślin kwiatowych. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Ze względu na położenie obiekt musiał być znany od dawna. W czerwcu 1986 roku schron zwiedził W.W. Wiśniewski sporządzając jego plan.

Obecną dokumentację obiektu sporządzili 1 września 2003 r. A. Gajewska i K. Recielski. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Pomiary lokalizacyjne otworu wykonano przy pomocy odbiornika GPS eTrex Summit. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Wiśniewski, W.W. 1988 (plan); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).