Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od jaskini Suchy Biwak (T.E-07.02) trawersujemy na zachód nieco się obniżając i przekraczamy żeberko na stoku. Następnie podchodzimy w kierunku grani, mając po lewej skałki. Mijamy otwór Lejowej Szczeliny (T.E-06.07) i podążając w górę, pod koniec nieco w prawo, osiągamy grań w rejonie jej niewielkiego obniżenia, gdzie natrafiamy na otwór jaskini. Można też dotrzeć do niej ze szczytu Kominiarskiego Wierchu, schodząc ściśle granią. Po około 400 m mijamy szczelinę przecinającą grań poprzecznie i kilka metrów dalej trafiamy na otwór jaskini zorientowany równolegle do grani. Dojście bez trudności. Jaskinia łatwa, zwiedzanie końcowych partii dolnego piętra bardzo uciążliwe (ciasno). Lina niepotrzebna.

Otwór jest szczeliną tektoniczną o kierunku W–E stromo nachyloną na południe. Dogodne wejście do niej istnieje od strony zachodniej. Szczelina ta, otwarta ku górze na odcinku około 6 m, kontynuuje się na wschód krótkim, wąskim, lecz dość wysokim korytarzykiem, przy końcu mającym szczelinowe połączenia z powierzchnią. W połowie otworu przez niewielkie przejście między głazami dostajemy się do dolnego odgałęzienia, będącego szczeliną tektoniczna, rozwarta na 0,5–0,7 m i zapadającą na południe pod kątem około 40°. Występuje tu lustro tektoniczne. Na boki szczelina zablokowana jest głazami. Po około 5 m zapieraczki stajemy na dnie szczeliny (w wyjściu trudności II–III). Stąd przez trudny i nieprzyjemny zacisk dostać się można do końcowych partii jaskini. Są to dwie bardzo ciasne szczeliny (w przybliżeniu pionowa i prawie pozioma) dochodzące do siebie pod kątem prostym, utworzone między stropem i ścianą a olbrzymim blokiem. Posuwamy się pionowa szczeliną (ciasno). Dopiero po około 4 m pozioma szczelina rozszerza się na tyle, że możemy do niej wpełznąć. Partie te, w całości bardzo ciasne, kończą się niedostępną szczeliną. Mają one jeszcze jedno połączenie z zapieraczkową szczeliną (wyżej – szczeliną poziomą), jednak raczej niedostępne dla człowieka.

Jest to jaskinia tektoniczna, wykształcona w obrębie kompleksu wapieni i dolomitów triasu środkowego paraautochtonicznej serii wierchowej. Nacieków brak. Namulisko głazowo-gruzowe, w otworze z glebą.

Jaskinia wilgotna, woda kapie ze stropu. W okolicach otworu prowadzącego do zapieraczkowej szczeliny wyczuwalny przewiew.

Światło sięga do końca górnego korytarzyka i do dna zapieraczkowej szczeliny.

Roślinność rozwija się w otworze. Tam też występują ślimaki.

Jaskinia została odkryta jesienią 1965 r. przez członków Sekcji Grotołazów AKT Poznań. Plan i opis opublikował Rösler (1967).

W ramach inwentaryzacji OW PTPNoZ dokumentację jaskini opracował R. M. Kardaś przy współpracy R. Kardaś i M. Różyczki w dniu 16. 07. 1977 r. oraz M. Kropiwnickiej i M. Lasoty w dniu 4. 08. 1977 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizował R.M. Kardaś (2009).
Plan opracował R.M. Kardaś.

Rösler. A. 1967 (plan, przekrój, opis), 1968 (opis, informacje o odkryciu); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy).