Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Hali na Stołach idziemy ścieżką wiodącą przez przełęcz ku Stawku i Załupę na Kominiarski Wierch. Nad Załupą, poniżej odpękniętego bloku (oglądany od dołu ma kształt mnicha) trawersujemy w prawo (na zachód) i nieco w górę śladami perci pod pas skałek z bardzo wyraźną, prawie poziomą szczeliną, o długości kilkudziesięciu metrów. W skałkach – tych, u ich podnóża widoczny jest duży otwór, którym zaczyna się jaskinia Suchy Biwak, a około 10 m na prawo i 3 m niżej, pod płaskim okapem, wschodni otwór Schronu przy Suchym Biwaku. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór wschodni szeroki (4 m) pod płaskim okapem skalnym. Otwór północny w przybliżeniu prostokątny, szerokości 1 m, w ściance, 1,8 m nad stokiem.

Schronisko jest krótkim korytarzykiem przebijającym na wylot filarek skalny. Od otworu E korytarzyk ten wznosi się lekko, strop w środkowej części znajduje się na wysokości około 1 m. W lewo odchodzi krótki, niski (0,5 m), boczny korytarzyk, na końcu zablokowany gruzem. Od rozgałęzienia główny korytarzyk opada w kierunku otworu N i staje się nieco wyższy.

Rozwinięte jest w obrębie wapieni malmo-neokomu (?) paraautochtonicznej serii wierchowej. Namulisko stanowi gruz i głazy, w otworze E z glebą. W schronisku brak szaty naciekowej.

Schronisko jest wilgotne, woda kapie ze stropu. Podczas kartowania w bocznym korytarzyku przy końcu występował lód spajający rumowisko.

     Schronisko jasne, całe oświetlone. Roślinność występuje wszędzie, oprócz najdalszej części bocznego korytarzyka. W otworach są to rośliny kwiatowe, w pozostałej części mchy i porosty. Występują muchy - zwłaszcza w bocznym korytarzyku.

Schronisko znane było niewątpliwie już dawniej (musiano je zauważyć podczas odkrywania i eksploracji Suchego Biwaku latem 1966 r.), lecz w literaturze nie było wzmiankowane.

W ramach inwentaryzacji OW PTPNoZ dokumentację jaskini wykonał R. M. Kardaś przy współpracy M. Burkackiego i M. Kardasia w dniu 14.07.1976 r. Pomiary wykonano przy pomocy busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. W wyniku powyższych prac otwór został zlokalizowany na opublikowanej w1984 r. mapie Tatry Polskie. Na podstawie archiwalnej wersji niniejszego inwentarza wzmiankował o niej Wiśniewski (1988). Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R. M. Kardaś.

TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie - bez nazwy);Wiśniewski, W. W. 1988 (wzmianka, podaje dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy).