Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Podchodząc dnem Doliny Smytniej skręcamy na lewo w pierwszy wyraźny żleb z piargiem, wolny od kosówki, pod skałki. Otwór znajdujący się w szczelinie tektonicznej widać już z dna doliny. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór ma kształt trójkąta o wymiarach 1,5 m szerokości i 3 m wysokości. Za nim, zwężającą się szczeliną o pochyłym dnie dochodzimy do niewielkiej zawaliskowej komory.

Schronisko rozwinęło się w wapieniach triasu środkowego wierchowej serii paraautochtonicznej. Ściany są zwietrzałe, bez nacieków. Dno pokrywa gruz wapienny i w znacznej części gleba.

Szczelina jest sucha, światło dociera do końca. Przewiew niewyczuwalny. Do 4 m występują rośliny kwiatowe, głównie trawy. Faunę reprezentują ślimaki, ćmy i pająki.

W literaturze brak wcześniejszych wzmianek o tej grocie.

 Dokumentacja została sporządzona w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w dniu 24.07.1977 r. przez I. Luty przy współpracy M. Kardasia i A. Oleckiej. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie) Wiśniewski, W.W. 1988 (dane morfometryczne); Jaskinie TPN, 1993a (plan i opis inwentarzowy).