Schron znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idąc ze szczytu Kominiarskiego Wierchu granią jak do Jaskini Skośnej (T.E-06.01) dochodzimy do ostatniego pasma skałek pod granią. Trawersujemy pod nimi w lewo (na wschód) kilkadziesiąt metrów trawiastym zachodem. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Schron ma dwa otwory: niski i szeroki otwór dolny (szerokość 4 m i wysokość 1 m) oraz leżący nad nim, 2,5 m wyżej, duży otwór górny. Dolne piętro schronu stanowi krótki, niski i szeroki korytarzyk odchodzący z prawej części otworu. Z lewej strony, niskim przełazem pod mostem skalnym dostajemy się do wyżej położonej części schronu, która jest sporą salką z niewielką nyżą w ścianie. Z salki tej górnym otworem wchodzimy na szeroką półkę. Półką tą można wytrawersować na zbocze.

Schron rozwinięty jest w obrębie kompleksu wapieni i dolomitów triasu środkowego paraautochtonicznej serii wierchowej. Nacieków brak. Namulisko stanowi gruz i gleba, miejscami niewielkie głazy.

Schron wilgotny, woda kapie ze stropu. W całości oświetlony. W całym schronie występuje zielona. Faunę reprezentują ślimaki.

Schronisko w literaturze dotychczas nie było wzmiankowane, chociaż zapewne znane już dawniej (mogło być zwiedzane podczas poszukiwań prowadzonych w latach 1965-1966 przez grotołazów poznańskich).

W ramach inwentaryzacji jaskiń OW PTPNoZ materiały terenowe zebrali R. i R. M. Kardasiowie przy współpracy M. Różyczki w dniu 16.07.1977 r. Pomiary wykonano przy pomocy busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Na ich podstawie zlokalizowano schron na mapie "Tatry Polskie". W oparciu o archiwalną wersję niniejszego inwentarza wymienia je Wiśniewski (1988), podając też drugą nazwę. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R. M. Kardaś.

TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie - bez podania nazwy); Wiśniewski, W. W. 1988 (dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1991 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).